Koncert organowy

[jankazimierz]

Odbity od sklepienia dźwięk cichnie, nim dźwięki
kolejne, wypełniając przestrzeń naw kościoła,
przebiją zimne mury i ulecą w błękit.

A tam się w nie zasłucha jeden z drugim święty,
że piękne, więc jeszcze trzeciego przywoła,
by odbite od czaszy niebios chłonąć dźwięki.

Przedziwnie się splatają ćwiartki i ósemki,
zdaje się, że to czysta przestrzeń jasna woła,
kiedy przebiwszy mury ulatują w błękit.

Oto harmonia wyszła spod człowieczej ręki.
Czasem zdarza się człowiek genialny, co zdoła
odbicie barwy nieba zaczarować w dźwięki,

hołd oddać pięknu świata, Stwórcy złożyć dzięki
melodią naśladując pochylenie czoła,
by opuściwszy mury uleciała w błękit.

Nagle przestają płynąć, nikną nut perełki,
jeszcze jakby krążyły, tuż-tuż, dookoła.
Odbite od sklepienia milką ciche dźwięki
i opuściwszy mury ulatują w błękit.

[Tomasz Kowalczyk]

Świetny wiersz!

Pozdrawiam

[Hanna L.]

Jaki piękny!
Pozdrawiam

[Margot]

Śliczności i słodkości. Czy to możliwe, że słuchając koncertu organowego w jakimś kościele myślałeś o tym, o czym napisałeś w swoim wierszu? Ja bym tak nie umiała. Zawsze zajmuje mnie to wykonanie muzyki, którego akurat słucham. Oceniam je, przemawia do mnie albo nie. Chyba nie jestem szczególnie religijna. Może o to chodzi.
Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Przyjemne czytanie.

Z uszanowaniem L.G.

[jankazimierz]

Tomaszu, Hanno, Leonie - dziękuję za słowa życzliwe.
Margot - nie, nie myślę w takiej chwili. Słowa przychodzą w ciszy, kiedy muzyka już przebrzmi. A co do ostatniej kwestii - ja też nie jestem, więc nie o to chodzi.
Pozdrowienia i uśmiechy.

[Krystyna Morawska]

Twój wiersz jeszcze we mnie śpiewa i gra - dziękuję.

[Pranda]

I ja przeczytałem z prawdziwą przyjemnością. Pozdrawiam