Forum literackie Ogród Ciszy

Na strychu mieszka sowa płomykówka
- bezszelestnie przenika od światła do mroku.
Rozgrzane pazury dają sygnał. Wiedzą,
że najtrudniejszą sztuką jest czekanie.

O świcie zakopie swoje skarby
i wyczyści pióra.

Tak wiele imion zanurza się w poddaszu.
Wszystkie są bliskie jak zapach ziół
gotowych do rozkwitu.

Odchodzi pamięć. Łagodnie spada
i powraca. W ciszy domu otwiera drogę
do mowy praojców - prostuje korzenie.
Istnieją słowa, które nie znają śmierci.
Krążą, rozjaśniając okna. Nocą przychodzą
z wielkim, ognistym mieczem.

Próbują coś powiedzieć. Chyba wiem.

bardzo dopracowany wiersz, interesujące wprowadzenie motywu sowy ( to symbol). Ten utwór świadczy o wielkiej pracy Autorki nad poetyką, brawo. Ten tekst jest już tak odległy od wcześniejszych, zatrzymuje, każe przemyśleć wymowę poetyckiego obrazu. Czy nie w tym kierunku powinna zmierzać poezja, wg mnie - własnie tak!,la

Popłynęła poezja z Twojego wiersza! Piękna jak zawsze...

Pozdrawiam

Jestem zachwycony i tyle powiem bo mi litery odebrało.

Z uznaniem L.G.

Latimo, cieszę się, że symbolika wiersza została dostrzeżona. Starałam się nadać treści pewną głębię. Zostawić w niej przeżycia, refleksje i doświadczenie. Jeżeli wybrzmiały w lepszej, dojrzalszej formie, to kłaniam się poezji z szacunkiem.

Tomku, dziękuję

L.G - wiele to dla mnie znaczy.

Przepiękny, poruszający utwór, bardzo do mnie przemawia.... Dziękuję

Przepiękny utwór! Moje gratulacje!

Piękna, poetycka opowieść. Raz za razem, wracam do niej z zachwytem

Musiałam znaleźć odpowiednią chwilę, ciszę, w której mogły wybrzmieć Twoje "niepokoje", Wilgo. Piękny wiersz

Istnieją słowa, które nie znają śmierci - jestem pod wrażeniem tych słów, i nie tylko.
Prawdziwa poezja.

Sowy to fascynujące stworzenia. Jest w nich jakiś magnetyzm. Podobnie odbieram Twój wiersz. Fascynuje i przyciąga. Budzi to, co zapomniane.
Pozdrowienia