Odwyk(2)

[Anonymous]

zbyt wiele by za mało mieć zbyt wiele bym milczeniem grał
ostatkiem ran w samotności spać śniąc wykrwawiać się

w każdej utraconej sekundzie twój śmiertelny ślad
odnalazł mnie ten stan potępiony depresyjny liry dance

od mozolnych prób zapomnienia światła tego co w nas wspólnego jest
musimy trwać na łasce Wen Wen które śmieją się z nas

w mozolnych próbach zapomnieniach światła tego co spaja świat
ciemność zabija ogrom słów bez krzyku skroplonych min

gdy w układanki złożony wzór nie poskładasz więcej się
będziesz jak ten o tysiącu twarzy zapomniany tłum

nigdy nie poznasz prawdy układ śmiertelny to
płacząc poniżasz wszystko co znaczenie jakieś ma

naskórek zdzierając z twarzy by zapomnieć
sekund chwil parę

życie trwa

[Mariola Kruszewska]

[quote=""wędrowiec""]zbyt wiele by za mało mieć zbyt wiele bym milczeniem grał
ostatkiem ran w samotności spać śniąc wykrwawiać się
[/quote]
A może tak, dla wygodniejszego czytania?
zbyt wiele by za mało mieć
zbyt wiele bym milczeniem grał
ostatkiem ran w samotności spać
śniąc wykrwawiać się
[quote=""wędrowiec""]musimy trwać na łasce Wen Wen które śmieją się z nas [/quote]
Brzmi jak z chińskiego - myślę, że jedne Weny wystarczą.
Całość przypomina tekst piosenki. Dużo tu uczucia. Mam wrażenie czytania manifestu peela nie do końca wierzącego w prawdziwość swoich słów.

[Mithril]

Jak nieudolny moralitet - taka dydaktyka spowita nadsłowiem.................napompowane, to i męczące w czytaniu....................łącznie z powabem nudy, jaka wkrada się już po czterech wersach................zatem czytam i czytam i wiem dokładnie tyle samo co - bez czytania (to nie jest złośliwość)..................Serdecznie Pozdrawiam!

[Jan Stanisław Kiczor]

Mój odczyt wiersza prawie (wypisz, wymaluj) jak Emde, z pierwiastkami Mithrill.

[Tomasz Kowalczyk]

Nie wniosę nic nowego swoim komentarzem: Mithril przekazał moje odczucia. Pogubiłem się w wierszu, w którym jest zbyt wiele rozpoczętych szlaków, które prowadzą donikąd.

Pozdrawiam

Tomek