***[lej o średnicy dwudziestu metrów...]

[Ewa Kłobuch]

lej o średnicy dwudziestu metrów

jak to zszyć
jak obiecać że nie będzie blizny

tu rosła grusza
tam stał mój dom
i matka przy kuchennym stole
obierała ziemniaki

spod gruzów wystawała jej chusta
przykryłam nią śmierć
zimne światło wystrzeliwanych rakiet
dotyka tylko tych
którzy nie odwracają wzroku
oni zobaczą jak zamienia się w ogień

ugotuję na nim kaszę
z zapasów na czarną godzinę

gdy zestrzelą nam słońce
i dopali się ostatnia świeczka

[Latima]

jest czas kwiatów i jest czas, gdy spod gruzów wystawała jej chusta
przykryłam nią śmierć. Jak trudno objąć słowem : lej o średnicy dwudziestu metrów/ jak to zszyć
jak obiecać że nie będzie blizny...nie wiem, doprawdy nie wiem. Trwamy w nieustannym oczekiwaniu, ale przepełniony dzban zaskakuje coraz innym smakiem ulewanych w wersy łez. Jak pisał Baczyński Nas nauczono....czego? czego? I znowu - nie wiem, doprawdy nie wiem. Z wyrazami uznania za wiersz, La

[Krystyna Morawska]

Jestem pewna, że do końca świata nie zabraknie oskarżycieli. Wiersz wyjątkowy od pierwszej strofy, po mistrzowską puentę.

[Irena]

lej o średnicy dwudziestu metrów

jak to zszyć
jak obiecać że nie będzie blizny

Na nic obiecywanie, ta blizna będzie wieczna.
Dziękuję za Twoje słowa.

Pozdrawiam.

[Ewa Kłobuch]

Latimo, wilgo, Ireno - pięknie dziękuję.

[korneło]

ja tam wierzę w podstawy reinkarnacji pewnych procesów twórczych

https://www.tekstowo.pl/piosenka,tamara ... olnce.html

[maybe]

Niesamowity wiersz, który zatrzymuje i zostawia ślad

[ćma]

Ludzie wojują od zarania dziejów. Może coś z nami jest nie tak.
Czytam bez "wystrzeliwanych".
Bardzo dobry wiersz