eurojackpot 3 lustro

[Mariusz]

myślisz że rozumiem

jak każdy
mam nadzieję

miejsca jeszcze potrafią
tworzyć historię
bez nas

odpowiedzi nic nie znaczą
najważniejsze są pytania
a prawdę mierzy się w kilometrach
po północy

[Leon Gutner]

Boleję tylko nad tym że tak krótki to wiersz ale absolutnie przypadł mi do gustu.
Czwartak piąta i szósta linijka - majstersztyk. Całość dopełnia.

Z ukłonami L.G.

[Wiesława Ptaszyk]

Tak. Poszukujemy, ale nie spodziewamy się znaleźć odpowiedzi.
Ciekawa miniaturka. Pozdrawiam, Mariuszu

[Mariusz]

Wiesiu, Leonie, bardzo dziękuję za zaglądnięcie i poczytanie. Pozdrawiam serdecznie.

[Krystyna Morawska]

Miniaturka, ale temat prawdy, zwłaszcza historycznej, to temat rzeka. Bo cóż jest prawdą? Czy tylko wiedza zgodna z faktami? Prawda powinna służyć człowiekowi, a jak bywa? Niech przykładem będzie historia Grzegorza Przemyka.
Prowokujesz Mariuszu...i dobrze.

[Hanna L.]

Prawda nie leży po środku, to mit wykorzystywany do zdarcia przez tych, którzy wiedzą, że nie mają racji.
Ciekawa ta Twoja miniaturka

[Mariusz]

Wilgo, Hanno, bardzo dziękuję za chwilę refleksji przy wierszu, krótkim jak zwykle, ale przynajmniej mam pewność, że Was nie zanudzę. Pozdrawiam serdecznie

[księżycowa]

Miejsca zawsze będą tworzyć jakąś historię... bez nas, o nas, po nas... Odpowiedzi, to gotowce, pytania są ciekawsze, czasami da się jeszcze coś zmienić, czemuś zaradzić. Mierzenie prawdy w kilometrach, po północy, jest czymś bardzo odległym, a jednocześnie jakby dowodzi finału, kresu. Jednak zawsze są miejsca, które przed nami...
Obserwuję eurojackpoty, lustro wiele odbija.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś (zobaczymy) twarzą w twarz (I List do Koryntian) Pozdrawiam.

[ćma]

Zawsze tak było. Im większa odległość, tym bardziej ochoczo i kreatywnie historia pisze się na nowo. Wiersz skłania do refleksji. Pozdrowienia:)

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny wiersz, Mariuszu, jednak pozwól mi zasiać pewną wątpliwość. Boję się stosowania w utworach poetyckich pierwszej osoby liczby mnogiej. Ona powoduje spłaszczenie poruszonego tematu, który zostaje pozbawiony znaczenia tak istotnego dla podmiotu lirycznego - pierwszej osoby liczby pojedynczej. Używanie zaimka "my" zasiewa w treści dydaktyzm niszczący indywidualizm i boleśnie uogólnia.
"My to nikt"...

Pozdrawiam

[Mariusz]

Księżycowo, dziękuję za piękny komentarz i idealnie trafiony cytat.
Ćmo, bardzo dziękuję za refleksję i czas przy wierszu.
Tomku, masz rację w stu procentach. Ten fragment zmieniałem wielokrotnie i za Twoją radą zmienię go jeszcze raz, oczywiście starając się nie zmienić przekazu. Środkowa strofa zostanie jednak bez zmian. Bardzo dziękuję za profesjonalne podejście i chwile przy wierszu.
Pozdrawiam Was serdecznie.

[Latima]

* bez "a"
Mariuszu, gdybym miała podłożyć wymowę tego wiersza pod swoje doświadczenia, to mogłabym pomyśleć, że jest adresowany do mnie, dziwne. Pl ma problem, cóż...Taka podpowiedź życiowa dla Pla od doświadczonej kobiety - może pytania to czas przeszły dokonany, dlatego " odpowiedzi nic nie znaczą", więc po co je zadawać, nawet samemu sobie, niczego nie zmienią. Uniwersalizm tej wypowiedzi poetyckiej pozwala na przyjęcie i doposowanie do osobistych spraw, pozdrawiam! La

[Dorota Chołody]

Tak się zastanawiam nad tym "my", które zresztą już wyrzuciłeś, zmieniając przy tym znaczenie wersu...
W moim odbiorze nie jest /nie było wyrazem jakiegoś ogółu, w którego imieniu wypowiada się PL, a wprost przeciwnie - ponieważ jest "ja", jest "ty", wobec czego "my" w tym wierszu to "ja" + "ty" i dla mnie ma to charakter indywidualny Wyobraziłam sobie, że to "ty" ("myślisz") jest kobietą i stąd takie przemyślenia.
Ot, dylemat...

Pozdrawiam, Mariuszu

_

[Mariusz]

Cieszę się, że widzisz Latimo, różne możliwości w wierszu. Na tym również mi zależało. Dziękuję za spojrzenie i komentarz.
Mam nadzieję Doroto, że ta drobna zmiana nie przeszkodziła zbyt mocno w czytaniu i zmieniła odbiór tylko odrobinkę. Diękuję za czas spędzony przy wierszu.
Pozdrawiam Was serdecznie