Forum literackie Ogród Ciszy

byłabyś zmartwiona wojną
że przeszłość
stała się teraźniejszością
prosiłabyś Boga o pokój
dla tych co obok
i dla nas
potem umyłabyś stopy
które nie chciały nosić
ciężaru myśli
ciała
umęczonego czekaniem
na Jezusa

nadal nie wkładam czapki
zimą

Wiersz odczytuję jako wspomnienie po bliskiej osobie. Jest krótki, ale czuć w nim tęsknotę. Spowodował lawinę przemyśleń. Z pewnością jeszcze do niego wrócę. Pozdrawiam serdecznie.

Przepiękny wiersz! Odbieram jako słowa córki skierowane do matki. Wiele mówią o tej drugiej: musiała być niezwykłą osobą...
A tęsknota - tak, nie zna granic. I nigdy się nie kończy.

Stopy, które nie chciały nosić ciężaru myśli i umęczonego ciała czekaniem na Jezusa, robią wrażenie przeogromnego cierpienia.
A fraza :
nadal nie wkładam czapki
zimą brzmi jak podpis : Twój syn.

Bardzo piękny wiersz.


Serdeczności.........................................Ir

Pięknie wyrażona tęsknota. Tak prosto, a jednak odczuwa się ją czytając

Piękne, wzruszające wspomnienie. Chwyta za serce. Przywołuje nasze własne pytania i tęsknotę

Dopiero, gdy przeczytałam komentarz Ireny, uzmysłowiłam sobie: skąd mi się wzięła ta córka? Nie wiem...
A do wiersza wracam i wracać będę. Pewnie dlatego, że nigdy podobnego nie napiszę.

Gdy pod powieką zbiera się łza, jestem tak blisko, a jednocześnie daleko. Poruszający!

wspomnienie o matce- piękne
pozdrawiam ciepło;-) M

Mi czyta się jako wspomnienie babci... O kim by nie było, chwyta za serce. Pozdrawiam serdecznie

W taki dzień zatonęłam w wierszu wzruszona
Pozdrawiam

Bardzo dziękuję za wszystkie słowa pod wierszem. Tą wyjątkową osobą była moja Babcia.

Pozdrawiam