węzeł

[Mariusz]

po południu
przystroiłem lipę
jak mnie uczyli

zabolało gdy odwróciłaś wzrok
na twoim księżycu byłoby inaczej

w szklanych pudełkach z pochwałami
robi się ciasno

[mysia]

Mariuszu, po cichu liczyłem na bardziej lipny wiersz, ale rozczarowaniu i tak stała się zadość, bo wolałbym tam widzieć czasownik "przestroiłem"

[Mariusz]

Ze strojeniem bywa u mnie różnie, zależy od instrumentu. Cieszę się, że mogłem chociaż trochę rozczarować (czego się nie robi dla czytelnika...). Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam serdecznie.

[Vesper]

Węzeł jako symbol nierozerwalności i osobne księżyce - tak trudno patrzeć zawsze w tym samym kierunku, podążać tą samą drogą, co osoba, z którą dzielimy codzienność. I te pudełka z pochwałami... Szczerymi? A może to tylko zasłona dymna, pustosłowie, który ma coś ugrać dla jednej (a może obu) ze stron?
Zastanawiam się, czy podmiot liryczny na pewno jest we właściwym miejscu, z właściwą osobą... To odwracanie wzroku budzi spory dyskomfort. Jakby coś wisiało w powietrzu.

Pewnie nie wszystkie słowa powiązałam właściwie, ale tak mi się odczytało...
Ciekawy wiersz

[Mariusz]

Wybrałaś Vesper, jeden z ciekawszych węzłów w które próbowałem wpleść wiersz. Dziękuję za przemyślenia i pozdrawiam serdecznie.

[Marek]

"...zabolało gdy odwróciłaś wzrok
na twoim księżycu byłoby inaczej..."

Tak, każdy ma swój. Autonomiczny. Stąd ta inność. Czasem pomaga kompromis. Bardzo dobre te dwa wersy. Przypomina mi się "Mały Książę".

[Krystyna Morawska]

Są wiersze w których nie potrafimy zamieszkać, chociaż pęcznieją od pochwał. Chyba wiem - dlaczego.

[Mariusz]

Dziękuję Marku za chwilę przy wierszu. Kompromis jednak nie zawsze jest możliwy.
Cieszmy się więc Wilgo, że mamy wolną wolę. Dziękuję za refleksję.
Pozdrawiam Was serdecznie.

[Tomasz Kowalczyk]

Nadmiar rekwizytów nie pozwolił skupić mi się na istocie wiersza - zwrotek nie potrafiłem przekształcić w spójną opowieść.

Pozdrawiam

[Mariusz]

Dziękuję Tomku za szczerą opinię. Pozostaje mi tylko próbować dalej. Pozdrawiam serdecznie.