Amator

[Krystyna Morawska]

Wieczór, to najlepsza pora dnia.
Nie zatrzymam światła, kiedy żegna
i powoli przygasa. Złotym pyłem okryje
godziny, które wkrótce przeminą.

Znam wiele sposobów na rozumienie
świata. Nie musisz bratać się z cieniem
Saturna. Wystarczy ciepłe powietrze,
subtelna nuta słowa.

Twoją twarz ozdabia lekki uśmiech,
ale ironiczne zabarwienie głosu
i nerwowe ruchy rąk budzą niepokój.
Znowu zgubiłeś zjazd na drogę.

Nie potrafię pomóc, gdy po kawałku
odbierasz sobie życie.

[mysia]

Może wiesz czemu ze zbrataniem kojarzą mi się pierścienie Saturna

[Leon Gutner]

Znów genialnie od początku do końca.
I tak - wieczór zwłaszcza ten taki wczesny to zdecydowanie najlepsza pora dnia.

Z uznaniem L.G.

[Krystyna Morawska]

W tym wierszu Saturn jako symbol jest odzwierciedleniem ograniczeń, fatalizmu i złej karmy, a podmiot liryczny ślepo do tego dąży. Pierścienie? - zimno, zimno...

[Krystyna Morawska]

Leo - zawstydzasz, ale dziękuję.

[Tomasz Kowalczyk]

Takie opowieści lubię najbardziej.

Pozdrawiam

[cortessa]

Piękny, poetycko zwiewny utwór. Gratuluję Autorce!

[Krystyna Morawska]

Tomku, dziękuję.
cortesso - pozdrawiam serdecznie

[Hanna L.]

Świetny wiersz
Pozdrawiam

[Vesper]

Piękny, przejmujący wiersz aż po wieńczącą go, ściskającą serce, puentę.
To trudne, gdy ktoś kawałek po kawałku znika, a my wiemy, że nie zdołamy mu pomóc, bo już podjął decyzję... Podobno najważniejsze, to być przy tej osobie - do końca. Przypomina mi się przepiękny tekst Tomka Beksińskiego "Po deszczu" w wykonaniu Jego najbliższej przyjaciółki, Anji Orthodox. Wywołuje podobne odczucia, co Twój wiersz, Krysiu: ogromny ból, ale i wzruszenie, i wdzięczność - za chwile i wspomnienia, których nikt nam nie odbierze...