Zmierzchanie

[Irena]

już nic nie muszę
choć siła codzienności każe być
i nie zmieniać czasu w przeszłość

zmierzch kąsa brzegi ciała
kurczę się

zalane deszczem szyby
odbiciem moich mokrych oczu
przez które jestem obserwowana

a czas w najlepsze bawi się
rozpaczą zakurzonych śladów

[Tomasz Kowalczyk]

Przejmująco i prawdziwie! Tak prawdziwie, że boję się przeczytać Twój wiersz ponownie. Ale przecież trzeba mierzyć się z wiekiem...

Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Przyjdzie czas, kiedy wszystkie kolory będą zimne. Jak w Zmierzchaniu, ale oswajam się - poezja pomaga.

[Leon Gutner]

Mało wersów a ogrom treści.
Czysta przyjemność czytania.

Z ukłonami L.G.

[Liliana]

Wszystkich nas czeka powolne zmierzchanie. Jak się dokładniej zagłębić w temat, to podlegamy mu od momentu urodzenia...
Pozdrawiam ciepło, Irenko.

[Irena]

Tomaszu, wilgo, Leonie, Liliano - tak, jak napisała Liliana , zmierzchaniu podlegamy od momentu urodzenia, tylko kiedy ma się kilkanaście lat zupełnie się o tym nie myśli.
Ktoś, na innym portalu pod tym wierszem napisał, o poruszeniu na widok coraz częstszych nekrologów znajomych, chciałoby się zapytać: a gdzie byłeś/byłaś, kiedy ci równolatkowie odchodzili, często w samotności. Stać nas tylko/ a może się mylę/ na klasyczne jęki, ubolewania PO, a PRZED gdzie byłeś/byłaś/ jeden z drugim ?
A może wystarczyło chociaż do tego kogoś posłać uśmiech, po prostu BYĆ.

Dziękuję pięknie wszystkim i pozdrawiam serdecznie