Kamienne języki

[Krystyna Morawska]

Kiedy noce nie oddzielają dni,
cień wydłuża się i zaciemnia
większość światła. Słowo szuka
szczeliny, aby wyjść ze środka.
Chce obudzić znajome obrazy.

Milczenie ukryte w kamieniu
zatrzymało rozkwit. Sprawdzam
wszystkie barwy i dźwięki -
muszą być na swoim miejscu.

Te schłodzone wiatrem noszą
w sobie żal. Jeszcze nie wiem,
czy powrócą pogodne jak dawniej.

Teraz są martwą naturą
z uwięzionym słońcem. Niczym więcej.

[Leon Gutner]

Bardziej początek niż koniec tym razem ale jak zawsze świetne czytanie.

Z uszanowaniem L.G.

[Liliana]

Dźwięk i barwy pewnie staną się bardziej pogodne, może trzeba czasu...
Tak sobie myślę, czy nie zastąpić słowa "zaciemnia" innym, np. zasłania, bo "cień zaciemnia"... ale może taki był Twój zamysł...
Jeśli tak, to sorry!

Pozdrawiam Cię serdecznie

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny wiersz, Wilgo, a pierwszy wers wzbudził mój zachwyt.

Pozdrawiam

[Mariusz]

Każdy jest "mechanikiem" własnego światła. Pięknie to ujęłaś w drugiej części drugiej strofy, a tytuł Wilgo jest świetny. Pozdrawiam serdecznie.

[Krystyna Morawska]

Liliano - przemyślę i dziękuję.

[Krystyna Morawska]

Każdy jest "mechanikiem" własnego światła.

Jednak czasami światło oślepia nasze pragnienia.

[Krystyna Morawska]

Tomku, Leonie - dziękuję.

[cortessa]

Bardzo ciekawy wiersz. Wszelako miałabym dwie propozycje zmian:

Milczenie ukryte w kamieniu
zatrzymało rozkwit w pączku.

Pozbyłabym się szczegółu zawartego w zaznaczonej frazie.

Teraz są martwą naturą
z uwięzionym słońcem. Nic więcej.

Zmieniłabym na niczym więcej.
Myślniki występują na końcu wersów.

[Krystyna Morawska]

Cortesso, dziękuję. Skorzystałam z propozycji.

[Hanna L.]

Z przyjemnością
Pozdrawiam

[spirytysta]

Teraz są martwą naturą
z uwięzionym słońcem. Niczym więcej.

Całe szczęście, że z uwięzionym, a nie zgaszonym :)
Ciekawy wiersz, nic bym w nim nie zmienił,
skłania do myślenia o naszych wewnętrznych zmaganiach...