Namawianie

[Leon Gutner]

Spokój dłoni zasłania wyraźne drżenie ramion.
Palce pokonują opór aby chwycić koniec.
Zimne kamienie na smukłej szyi nie są cenniejsze
od jutra. Od profilu nowego poranka i słodyczy ust.

Czas zamienia czarne na siwe. Oceniam profil szkód.
Pomimo smutku jest w tym jakaś słodycz.
Jak w powitaniu poranka na brzuchu. Niewiele więcej
jest przed. Może oprócz bycia na każdym brzegu.
Piasek jest wtedy oczywisty jak nieoczywistość wad.

Coś doskonałego brzmi w kroplach chwil.
Dudnią w szyby zegarów aż kuje w uszach.
Zapewniają śmiertelność. Ogłaszają że nie taki tam
straszny żal umierać.

Kiedy noc zasypia ty się budzisz.
Studzisz chłodem księżyca płoche ciepło warg.
Stawiasz pewność ponad wiarę w cokolwiek.
Rozmyślasz ile zostaje po tamtej stronie.

Trzeba cię coraz mocniej namawiać na starość.

[Hanna L.]

Leonie, z przyjemnością przeczytałam
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Hann, Leon z przyjemnością dziękuje za czytanie z przyjemnością.

Ukłony L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Wiersz, jak zwykle u Leona, spójny i konsekwentny.
Mam wszelako dwie wątpliwości:

Od profilu nowego poranka i słodyczy ust.

Studzisz chłodem księżyca płoche ciepło warg.

Dwa zaznaczone wyrażenia są trochę zbyt powszednie.

Dudnią w szyby zegarów aż kuje w uszach.

Powinno być: kłuje.

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Mam problem Tomku bowiem w miejscach przez ciebie przywołanych co by nie wstawić to okazuje się zbyt powszechne. Pomyślę jeszcze nad tym. I tak powinno być kłuje więc ostateczna wersja zostanie poprawiona.
Dziękuję za czas poświęcony wierszowi i uwagi.

Z uszanowaniem L.G.

[lilo]

Piękny wiersz, Leo, a puenta cymesik!

[Leon Gutner]

Pięknie dziękuję Li.

Z uszanowaniem L.G.