dziesiąte: nie będziesz pił tej suszy przede mną

[księżycowa]

spaliłam wszystkie miejsca do których mogłeś wrócić;
dziewięćdziesiąt procent powierzchni — to zgliszcza.
ciało rozkłada się szybciej niż noc, pchnięta słowem
przecina światło, odsłaniając resztki cienia.

jeszcze na niego patrzę, słyszę jak wyje —
jeszcze ma dziewięć swoich przykazań,
by się dopełnić. dopóki pełnia nas nie przeważy
na mojej skórze dogasają mosty.

[Leon Gutner]

Poetyka w Leo skali.
Bardzo na tak.

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Jest zawsze jakaś niematerialna cząstka, której się nie da zniszczyć, a do której się powraca.
Przepiękny wiersz!

Pozdrawiam

[księżycowa]

Leonie, Tomku, dzięki wielkie za wgląd i słowo. Pozdrawiam.

[Hanna L.]

Jest piękny
Pozdrawiam

[Vestka]

Piękny wiersz aż poczułam na skórze te mosty.

[księżycowa]

Hanno, Vestko, dziękuję za odwiedziny.

[cortessa]

Nie da się zniszczyć wszystkich cząstek pamięci tkwiących gdzieś głęboko w naszych duszach. Umiemy wybaczać, puszczać w tzw. niepamięć, zaczynać od nowa...

[Krystyna Morawska]

Wiersz przepiękny! Należę do tych osób, które wszystkie zerwane mosty naprawiają. Bardziej poetycko: zamieniam ciszę na dźwięki.

[księżycowa]

Cortesso, Krystyno, dziękują Wam za czytanie i słowo. Pozdrawiam.