dziewiąte: nie będziesz wskrzeszał mostów moim imieniem

[księżycowa]

ciało pamięta. pogorzelisko pełne dymu
i deszcz parujący przez skórę. pełnia
ma smak popiołu; kolor miedzi

przesłonił światło. nie wskrzeszaj mostów,
tam nie ma nic, prócz rdzawych kraterów,
imion spalonych w atmosferze. czerni

trzeba ulec. ma moje usta wyssane do sucha.

[Leon Gutner]

Takiej poetyce trzeba ulec.

Z przyjemnością L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Czerń nie pokonuje nas w równorzędnej walce, ulegamy jej przez pokusę. Później chcemy
wytłumaczyć się nieświadomością, ale usta wyssane do sucha nie wydobywają z siebie
logicznych dźwięków. Trzeba czekać, aż z popiołów wyrośnie zieleń - najpierw nieśmiała,
by z czasem podążyć ku niebu. Roślina, która wyrosła na spalonej ziemi, jest najsilniejsza...

Pozdrawiam

[Hanna L.]

Zaczęłaś od dziesiątego i idziesz w dół, ciekawy pomysł z tytułami, w ogóle obydwa wiersze niezwykłe. Czy będzie cykl?
Pozdrawiam

[Mariusz]

Z niecierpliwością czekam na kolejne odsłony. Jeśli podążam właściwym tropem, to zamysł jest świetny. Pozdrawiam serdecznie.

[księżycowa]

Dziękuję wszystkim za czytanie i podzielenie się słowem.
Tak Haniu, to cykl, który urodził się w trakcie pisania. Na początku o tym nie myślałam w ten sposób. Samo wyszło;) Dziękuję i pozdrawiam.