Forum literackie Ogród Ciszy

to miała być opowieść o dorastaniu, a jest o stracie, o starości,
o wyznaczaniu granic przez martwe słowa.
czasami myślę, że już nie żyję.

od wczoraj znowu luty. z każdym oddechem
rodzą się obłoki mrozu, las staje się coraz cięższy,
a w przemoczonych butach czuć tylko zimno.

mówisz do mnie, ja milczę.
czekam aż spłynie pamięć,
dym zamknie oczy.

wokół cicho i obco.
szron na drzewach skrzy się jak lukier,
miesza światło i wodę.

Uwielbiam taki klimat.
Ciężki zadymiony a jednak pełen światła.
Czytam z przyjemnością ogromną.

Z uszanowaniem L.G.

Ciekawa refleksja nad życiem, przemijaniem.

Kiedyś pamięć nie będzie odtwarzać szczegółów - zamiast konturów pojawią się zarysy - coraz bardziej mgliste. Ale do tego momentu trzeba dotrwać...
Piękny wiersz, Małgosiu...

Pozdrawiam

Mocno i pięknie
Pozdrawiam

Wiersz wprost przepiękny, poezja skrzy najpiękniejszymi iskierkami...

Dawniej myślałam, że mam długą drogę do przeżycia, dzisiaj mówię: do pokonania.
Piękny wiersz - dziękuję.

Poczułem chłód, wilgoć, ciszę, by za chwilę zobaczyć grę światła na kryształkach szronu i przez chwilę pomyśleć. Piękny wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo dziękuję za wszystkie opinie. Pozdrawiam serdecznie