Zamknij oczy

[Małgorzata]

Nie wierzyłam, kiedy szeptałaś,
że lepiej udawać martwą.
Chorobliwie chude ręce zagarniały
mrok klejący się do szyb.

Cała byłaś niedokończona,
jakby wyjęta z mgły,
jeszcze zimowa, skrzypiąca
od świątecznych impulsów.

Nie przestawałaś mówić,
słowa kiełkowały w białej zawiei,
rozsypywały się jak śnieg
po płaskowzgórzu ciała.

Rozmowy przymarzały do warg,
pod ziemią kłębiła się plątanina korytarzy
i przejść do miasta zimniejszego od ciebie.

[Krystyna Morawska]

Złożyć całe swoje życie do innej rzeczywistości, gdzie czeka ciemność, albo blask...czy można tego chcieć...
Twój wiersz jest niepokojem, ale mistrzowska poetyka łagodzi lęk. Podziwiam.

[Leon Gutner]

Jak zwykle wszystko od A do Z chociaż prawdziwy majstersztyk to końcówka.
Rozmowy przymarzające do warg - znakomitości.

Z uznaniem L.G.

[Irena]

Oj, znam to uczucie, kiedy "rozmowy przymarzają do warg".

Podziwiam i chylę czoło nad całością.


Serdeczności posyłam...............................................Ir

[Hexe]

Bardzo mądre i refleksyjne wersy. Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

Wiersz trudny, nawet bolesny w czytaniu. I co najważniejsze: jest uniwersalny, pasuje do kilku rzeczywistości.

Pozdrawiam

[Małgorzata]

Bardzo dziękuję za lekturę i uwagi pod tekstem

[Małgorzata]

Serdecznie pozdrawiam

[Vesper]

Bardzo obrazowy i wywołujący wiele emocji wiersz. Zrobił na mnie ogromne wrażenie!

[Małgorzata]

Dziękuję, Vesper!

[Mariusz]

Piękny wiersz. Zatrzymuje mądrością, przepełniony bólem i zmusza do zastanowienia. Pozdrawiam serdecznie.

[Małgorzata]

Dziękuję, Mariuszu