Obojętność ma smak smutku

[Irena]

ptaki niczym krople deszczu
zapowiadają zwilgotnienie

nim zdołam schronić się
w rozwartych ciepłem ramionach
wydłubią nadzieję na spokój
uciekam
choć na podłodze od dawna
śpią moje buty
w myślach wciąż biegnę

[Hexe]

Zatrzymaj myśli chociaż na chwilę, przecież buty jeszcze śpią. Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

Również i ja skłaniam się ku refleksji zawartej w wierszu. Jak już napisałem pod leonowym wierszem, obojętność też jest emocją. Musimy teraz opisać stan bezemocjonalny, stan (chyba) patologiczny.

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Buty śpiące na podłodze zrobiły mi ten wiersz.

Z ukłonami L.G.

[Irena]

Peelka w dzieciństwie marzyła o czerwonych sandałkach. I takowe dostała od rodziciela. Nigdy ich nie założyła, bo na drugi dzień po tym wyczekiwanym prezencie dopadło ją polio.
Chodzić ponownie, uczył ją Tato, na własnych stopach stawiając jej malutkie.
Po latach, kiedy buty stały się swoistym symbolem życia, choroba wraca pod nazwą zespół post - polio.
Buty które ma zawsze w zasięgu wzroku, już nie czerwone, niosą nadzieją, że jeszcze pobiegnie....

Hexe, Tomaszu, Leonie , dziękuję, że te symboliczne buty nie stoją same.


Serdeczności posyłam..............................................Ir

[Marek]

Irenko, dokładam swoje które nie potrafią, nie mogą szybko chodzić, biegać...
Cud, że mogą kręcić pedałami rowerkowymi! Również serdeczności Tobie! ):-)

[Irena]

O, Mareczku, obyś jak najdłużej mógł "kręcić pedałami rowerkowymi" :)
Dopóki możemy robić /wykonywać, coś co lubimy, dopóki życie w nas.

Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za słowo :)