Forum literackie Ogród Ciszy

źródło ognia zaczyna się pod powiekami. w ustach
mam las, suchy jak ziarna pieprzu. wystarczy iskra,
by to co na języku, płonęło żywym słowem. wymówka

jest jak zapałka, skrawek papieru — ziemia,
już chyba niczyja. nim zdmuchnę płomień,
chcę poznać jego surowość, skruszyć go w palcach;

zaboli — wiem, ale tylko tak uniosę
bezgraniczną pustkę, niewyobrażalną ciemność.

Źródło ognia w mojej poetyce a zatem czysta przyjemność czytania.

Z uszanowaniem L.G.

... albo spłoniesz
ciekawy tekst

Jeżeli iskra padnie na przygotowany uprzednio grunt, nie ma ratunku. Kroki następują metodycznie jeden po drugim...

księżycowa pisze: ↑ndz 03 mar, 2024 chcę poznać jego surowość, skruszyć go w palcach;

Zastanowiłbym się nad usunięciem jednego zaimka.

Pozdrawiam

Czają się tu ogromne emocje. Z przyjemnością przeczytałam
Pozdrawiam

Piękny wiersz z idealnie wkomponowanym tytułem. Napełnia wyobraźnię.

Piękny utwór - niezwykle uniwersalny, dający wiele możliwości interpretacji.

Piękny wiersz. Pozdrawiam