pod wietrznym lasem

[Mariusz]

ramieniem pszenicy objął armię
w trójkolorowe wstęgi ozdobił
i milczał przez wieki
a one mówiły

gdy drzewa pozwolą zasypiać
pamiętaj o wietrze
suche gałęzie spadają stosami

dźwięki zawodzą
do ognia spod rozgrzanej stali
pytaniem czy cisza była rozkazem

[Anonymous]

wiesz co... gałązki, cisza i wiatr - od pewnego czasu chodzi za mną taki wiersz, zwłaszcza, gdy oglądałam film o pewnym facecie, który tworzy sztukę na łonie natury, coś w stylu bioArtu. właśnie on kiedyś tworzył pajęczynkę z gałązek, upinając ją do drzewa. jeden podmuch wiatru i wszystko upadło. wszystko to sprowadzało się do kwestii przemijania i myślę, że w twoim wierszu ten problem również się pojawia. bo skąd cisza, skąd miałby być gwar, skoro nie ma go już kto tworzyć?

[Mariusz]

Tak animo, o przemijaniu też tu jest. Dzięki za zaglądnięcie. Pozdrawiam serdecznie.

[Sisley]

anima powiedziała wszystko to ja tylko :ukłon:

[Jolanta Kowalczyk]

Zaintrygował mnie tytuł, który "koresponduje" z tytułem mojego wiersza: "nad wiecznym miastem" Nawet można zauważyć pewne podobieństwo fonetycznie.
W wierszu "nad wiecznym miastem" na problem patrzymy z lotu ptaka, tutaj musimy spojrzeć na problem "z dołu" z epicentrum wydarzeń.

[quote=""Mariusz""]ramieniem pszenicy objął armię [/quote]
W nawiązaniu do mojego wiersza o wiecznym mieście Rzymie, przypomniała mi się pewna b. wymowna scena z filmu "Gladiator" , gdzie główny bohater szedł przez zboże z wyciągniętymi ramionami, tak jakby chciał objąć nimi swoją rozbitą armię i ukrzyżowana rodzinę. Obraz był tak skonstruowany, jakby się miało wrażenie, że gladiator i pszenica stanowiły integralną całość.
Jeśli spojrzymy na wiersz bez korespondencji dwóch wierszy, to wyłoni nam się zupełnie inny obraz, który nabierze uniwersalnego charakteru. Każde pole bitewne porośnie pamięć i roślinność, która będzie żywić się historią, krew przeniknie do korzeni, by łany zbóż mogły szumieć opowieści z tamtych dni, a maki były bardziej czerwone.
[quote=""Mariusz""]w trójkolorowe wstęgi ozdobił [/quote]
Ten fragment można interpretować na dwa sposoby. Można nawiązać do historii, i potraktować trójkolorową wstęgę do symboli narodowych (np. Francji, Węgier etc.), ale również ograniczyć się do efektu wizualnego i gry kolorów związanych z krajobrazem.
[quote=""Mariusz""]i milczał przez wieki
a one mówiły[/quote]
Tak, las to milczący świadek wydarzeń, tylko drzazgi pamięci i zabliźnione rany na drzewach są wspomnieniem tamtych dni. Tylko śpiew zboża poruszany wiatrem snuje opowieści.Pamiętam słowa pewnej żołnierskiej pieśni: "i ucałuj jak kochanka, ja żyć będę w kłosach zbóż". Być może, jeśli wsłuchamy się w szum zboża, usłyszymy historię poszczególnych ludzi, którzy kochali, walczyli i zginęli...

[quote=""Mariusz""]suche gałęzie spadają stosami[/quote]
I spadać będą. A stosy wciąż płoną... Płonie pamięć, ludzie, zakazane księgi. Czarne welony jak dym kadzidła unoszą się do nieba z wołaniem o pomstę, błaganiem lub zwątpieniem. Zapomniał człowiek, że las odradza się jak feniks z popiołów. Na zgliszcza spadnie życiodajny deszcz i znów ożyje pamięć ...

[quote=""Mariusz""]dźwięki zawodzą
do ognia spod rozgrzanej stali [/quote]

Czy tu nie powinno być"od"?

[quote=""Mariusz""]pytaniem czy cisza była rozkazem[/quote]

Na to pytanie nikt nie odpowie, chyba że las, ale on wciąż milczy...

Pozdrawiam

Jola

[Mariusz]

Dziękuję Sisley za zaglądnięcie, miło że mnie odwiedzasz
Jolu, uwielbiam Twoje rozszyfrowywanie wierszy, mimo szerokiego spojrzenia, pozostawia jeszcze sporo do wyczytania i daje możliwości do indywidualnego interpretowania.[quote=""Jola""]Mariusz napisał/a:
dźwięki zawodzą
do ognia spod rozgrzanej stali


Czy tu nie powinno być"od"? [/quote]tutaj Jolu, powinno być "do". Słowo "zawodzą" wykorzystałem nie tylko w jednym znaczeniu.
...a jeśli chodzi o Kraków, to takich spotkań się nie zapomina.. pewnie nie raz do niego wrócimy. Pozdrawiam serdecznie <img>

[Sosna]

Po "rozbiorze Joli trudno jeszcze coś napisać mądrego :). Na szczęście czytałam ten inspirujący, więc mam powiązanie. Ale równiez doskonale czyta się jako samodzielny tekst. Interpretacja zawsze będzie nawiązywać do historii, do ludzkich emocji, do faktów. Mówią wieki - to prawda. I palbą i ciszą. Bardzo fajny tekst. Pozdrawiam

[Mariusz]

Dziękuję Sosno, cieszę się, że czytasz moje teksty. Pozdrawiam serdecznie <img>
P.S. Obok "Gladiatora" dodałbym jeszcze początkowy i końcowy obraz z filmu "August Rush"

[Łucja Kucińska]

Dobry i ciekawy tekst. :)

Pozdrawiam.

[Mariusz]

Łucjo, jak zawsze wdzięczny za Twoje odwiedziny <img> pozdrawiam serdecznie

[Mirek]

las zawsze inspiruje w lesie człowiek maleje jak w świątyni

[Mariusz]

To święta prawda Mirku. Dzięki za zaglądnięcie. Pozdrawiam jak zawsze.... <img>

[Tomasz Kowalczyk]

Twój wiersz pozwala rzeczywiście interpretować się na różnorakie sposoby. Również i ja cofnąłem o się dwa tysiące lat, kiedy posiane zostało ziarno. Wytyczona została wówczas pewna droga rozwoju człowieka. Była to propozycja, nie przymus wcielany w życie ogniem i mieczem. Historia pokazała, że człowiek wiele znaków pojmował po ludzku, czyli dla swoich partykularnych interesów gotów był układać stosy. Każda - najpiękniejsza nawet idea - traci swoje pierwotne założenie, jeżeli dotknie jej zło.
Tylko milczenia nie da się uciszyć - ono potrafi przemawiać z ogromną siłą. Tylko zło potrafi zamieniać je w ciszę. Pozorną ciszę. Tylko człowiek...

Pozdrawiam

Tomek

[Mariusz]

Nawet sobie nie wyobrażasz Tomku, jaką radość mi sprawiłeś taką interpretacją. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie :ukłon: