kiedy oczy tracą rzęsy

[LCzerwosz]

Ja bym ten wiersz jednak trochę jakby ściszył, i tak zabrzmi.
A mnie się wydaje, że o tym nie można cicho, ale może się mylę...

Tak mi się wydaje, jeśli ciszej, to słuchamy dokładniej. Jak przesterujesz to głos skrzypi, odbior sie zniekształca.
Czasem trzeba odczekać na chwilę, gdy własne emocje autora są cichsze (niestety, tak to jest z emocjami) i skupić się nad formą, by brzmiała, to już tylko rzemiosło. Przepraszam za mentorski ton, może to taka pseudo psychologia twórczości.

[Ania]

ja bez słów :ukłon: :ukłon: :ukłon: :ukłon: :ukłon:

[Maria Nowak]

I ja przystanę, poczytam, pomilczę i wrócę...

[Jacek Sojan]

"na śmietniku gnijącego powoli
szczęścia"

- mam wątpliwości do pointy;
raz - śmietnik dotyczy przedmiotu nie podmiotu, więc wkrada się element czegoś odhumanizowanego, kojarzącego się chyba tylko z Oświęcimiem...bo Osoba sprowadzona jest do przedmiotu na śmietniku...
chęć zdominowania ładnie poprowadzonego tematu mocną pointą - moim zdaniem - obsunął temat w jakąś niesmaczną stronę szokowania;
to, co wiersz pięknie niesie nagle tonie...
więc czy warto bulwersować za wszelką cenę?

[LCzerwosz]

obsunął temat w jakąś niesmaczną stronę szokowania;
to, co wiersz pięknie niesie nagle tonie...
więc czy warto bulwersować za wszelką cenę?

No właśnie, Jacek powiedział lepiej, co myślałem

śmietnik dotyczy przedmiotu nie podmiotu

- a jednak już przedmiotu, jeśli rozumiem dobrze jak funkcjonuje ten szpital. Tu jest ta tragedia przecież.
Odhumanizowanie? - w pewnym sensie tak, przynajmniej z punktu widzenia pacjenta tej operacji.

[Jacek Sojan]

[quote=""LCzerwosz""]

obsunął temat w jakąś niesmaczną stronę szokowania;
to, co wiersz pięknie niesie nagle tonie...
więc czy warto bulwersować za wszelką cenę?

No właśnie, Jacek powiedział lepiej, co myślałem

śmietnik dotyczy przedmiotu nie podmiotu

- a jednak już przedmiotu, jeśli rozumiem dobrze jak funkcjonuje ten szpital. Tu jest ta tragedia przecież.
Odhumanizowanie? - w pewnym sensie tak, przynajmniej z punktu widzenia pacjenta tej operacji.[/quote]

- tragedia a nawet śmierć nie odbiera godności Osobie;
a tym bardziej choroba...
człowiek nie jest tylko biologią/materią, jest także duchowością, a ta nie podlega gniciu;
kiedy pomyśli się o transcedencji - szpital staje się jeszcze jedną heroiczną próbą życia, która - nawet jeśli przegrana - nie odbiera nic człowiekowi w jego zmaganiu ze swoim losem; przeciwnie - uszlachetnia;
J.S

[LCzerwosz]

Ale tak pewnie myśli peelka, jeśli odnieść się do wiersza a nie do naszych doznań przekonań. To ona mówi o gniciu. Autorka wiersza tak to sformułowała, to jest przedmiotem naszej krytyki.

[Hanna Dikta]

[quote=""Jacek Sojan""]bo Osoba sprowadzona jest do przedmiotu na śmietniku... [/quote] To odcięta pierś gnije na śmietniku, nie człowiek, ale coś, co peelka utożsamia ze szczęściem: miłością, macierzyństwem...
[quote=""Jacek Sojan""]człowiek nie jest tylko biologią/materią, jest także duchowością, a ta nie podlega gniciu;
kiedy pomyśli się o transcedencji - szpital staje się jeszcze jedną heroiczną próbą życia, która - nawet jeśli przegrana - nie odbiera nic człowiekowi w jego zmaganiu ze swoim losem; przeciwnie - uszlachetnia; [/quote]
Nie, nie zawsze cierpienie uszlachetnia. Czasem wręcz uodparnia nas na cierpienie innych. Ale to już nie do końca na temat wiersza.
Co do kwestii estetycznych [quote=""Jacek Sojan""]obsunął temat w jakąś niesmaczną stronę szokowania [/quote] to chyba rzecz gustu. Mnie pierś na śmietniku nie szokuje. Dla mnie to fakt. Tak przecież bywa.
Aniu, Marysiu, Leszku, Jacku, miło Was gościć pod moim wierszem. Dziękuję! <img>
Pozdrawiam <img>

[Jacek Sojan]

ta pierś może i gnije na śmietniku, ale nie w pamięci, w pragnieniach, marzeniach...jakoś nadal tam jest...bo jest!
- skoro była...
:)
J.S

PS. CHODZI ZATEM O DOSŁOWNOŚĆ straty;
może to samo ale w inaczej brzmiącej poincie?

[Hanna Dikta]

[quote=""Jacek Sojan""]PS. CHODZI ZATEM O DOSŁOWNOŚĆ straty;
może to samo ale w inaczej brzmiącej poincie?[/quote] Tak, o dosłowność. To nie szpital jest śmietnikiem, a chorzy gnijącymi częściami ciała. Jeśli kiedyś będę robić coś więcej z tym wierszem, na pewno przemyślę tę puentę jeszcze raz.
Pozdrawiam <img>

[LCzerwosz]

Tak właśnie.

[Agnieszka Marek]

No i znów mnie zszokowałaś, a już powinnam się przyzwyczaić, że Ty i Twoja poezja zaskakują ZAWSZE! Dzięki Ci, że potrafisz ubrać w słowa to, o czym inni nawet boją się pomyśleć... :tuli:

[Hanna Dikta]

Czasem. Aguś, musisz pomyśleć, to i musisz napisać. Ale szczęśliwie na myśleniu się skończyło. Pozdrawiam <img>

[megi]

Czytając poczułam z peelką rozpacz oddawania. Warkocze w szufladzie przypomniały mi inny twój wiersz, gdzie były warkocze z pinezkami.
Na początku zszokowała mnie puenta, ale teraz uważam, że jest ok.

Zapamiętam ten wiersz na długo.

[Hanna Dikta]

[quote=""megi""]Na początku zszokowała mnie puenta, ale teraz uważam, że jest ok.
[/quote] Cieszę się. <img>[quote=""megi""]Zapamiętam ten wiersz na długo.[/quote] Tak, takie dołujące obrazy zwykle w nas zostają na dłużej, niestety.
Pozdrawiam <img>