kobieta bez perły Vermeera

[Beata]

pani tu nie było
gdy bóg stwarzał sprytnych
ociepleniu atmosfery towarzyszy
postępujące lodowacenie uczuć
to oczywiste i nie stanowi
materiału na globalnego newsa

pani boi się
gwałtownych zmian pogody
nietoperze słyszą jak nocą ciepłem
stóp obłaskawia podłogę
między szparami błyska zgubiona perła
okruchy bułki i czas zaprzeszły

kobiecość pani nic nie traci
mimo jego nieważkości
wyblakłej poślubnie ściany
tęczy neonów na brudnej szklance

zapamiętany ze snu śpiew na głosy
kiełkuje na płótnie własną barwą
tak dziecinnie łatwo drobnymi pięściami
przegonić warczącą w ruinach pumę


lipiec 2009

[Anonymous]

Beata,

jestem pod ogromnym, ogromnym wrażeniem tego wiersza.
Przepiękna myśl budująca peelkę, która jest pełna rozterek nad samą sobą. I wiara w nią a także śpiew na głosy, który daje peelce wiarę, że nie jest sama.

Odnalazłam się w tym wierszu cała i jeszcze uświetniłaś go tym tak pięknym obrazem Vermeera.

Dziękuję Ci za radość czytania tego wiersza :ukłon:

[Beata]

To najpiękniejsza i najbardziej radująca moje serce opinia.
Jest Twój Małgosiu <img> :tuli:

[Anonymous]

Dziękuję <img>

[Łucja Kucińska]

Twój wiersz pomiędzy innymi, jest jak ... zgubiona perła

[Beata]

<img> dziękuję.

[Tomasz Kowalczyk]

Piękna opowieść, Beato!
[quote=""Beata""]postępujące zlodowacenie uczuć [/quote]
Tutaj zmieniłbym na: "lodowacenie".

Pozdrawiam

Tomek

[Beata]

Zdaje się, że masz rację. Może za dużo "Epoki lodowcowej" obejrzałam i stąd to "postępujące zlodowacenie" <img>
Dziękuję za opinię.

[Mariusz]

Wiersz , który wymaga dłuższego zatrzymania. Specyficzny klimat i tajemnica gdzieś pod powierzchnią myśli. Myślę, że uchwyciłaś skomplikowane piękno kobiety, dla mężczyzny trudne do zrozumienia ale wyczuwalne. Siła i kruchość jednocześnie, powraca z każdym odrodzeniem uczucia <img> Pozdrawiam serdecznie <img>

[Beata]

Ta siła, to wiara Mariuszu, że jest wciąż czas by być KOBIETĄ. Nie `kobietką`.
Bardzo Ci dziękuję za dodający pewności komentarz <img>

[Jacek Sojan]

"pani tu nie było
gdy Bóg stwarzał
to nie stanowi
materiału na globalnego newsa

pani boi się
gwałtownych zmian pogody
nietoperze słyszą kiedy nocą
ciepłem stóp obłaskawia podłogę
między szparami błyska zgubiona perła
okruchy bułki czas zaprzeszły

kobiecość pani nic nie traci
mimo jego nieważkości -> "jego"? chyba "jej" kobiecości...ta kobiecość!
wyblakłej ślubnie ściany
neonów na brudnej szklance

zapamiętany ze snu śpiew na głosy
kiełkuje na płótnie własną barwą
tak dziecinnie łatwo drobnymi pięściami
przegonić warczącą w ruinach pumę

---------------------------------------------------
wprowadziłem małe zmiany i uwagi...
pozdrawiam!
:)
J.S

[Beata]

A jednak Jacku "jego nieważkości" - bo to chodzi o mężczyznę. Pojmujesz?
Mam teraz dylemat - wydawało mi się, że poprzedni czytelnicy zrozumieli ten fragment wiersza, ale może lepszym sposobem na zwrócenie uwagi na fakt, że chodzi tu o mężczyznę byłoby zapisanie kursywą zaimka "jego"?

[Anonymous]

A ja napiszę, że ponieważ ten wiersz jest trochę mój to zostaw jak było <img>

[Beata]

Dobrze Małgosiu, nic nie zmieniam w zapisie, tylko głośno się zastanawiam.
Może Jacek za szybko przeczytał...

[Anonymous]

Dziękuję :tuli: