ogień i nostalgia

[elle]

ogień i nostalgia

"Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień,
ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia."
— Terry Pratchett

za drzwiami lato
w ostatniej wieczornej odsłonie
chłód skulony na progu
ona przy kominku po turecku
z wola spływa spokój
ciepło liże językiem
rumieniąc policzki
zmarznięte stopy
w śmiesznych skarpetkach
(od niego)

nigdzie nieśpieszno
w oknie czarny las
wzrok tańczy z ogniem
trzyma go na uwięzi
płonące szczapy
w ostatniej modlitwie
Prometeuszu
bogowie
dzięki za ogień

myśli daleko
żeby znowu
płomień za płomień
w magicznym blasku
witać jesień

[Mariola Kruszewska]

[quote=""elle""]z wola spływa spokój [/quote] :?: :oczy:

[megi]

[quote=""elle""]"Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień,
ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia." [/quote]sadystyczny dowcip <img>

[elle]

A może tak ? :)

Ogień i nostalgia

Za drzwiami lato
w pożegnalnej, wieczornej odsłonie,
chłód jak pies skulony na progu,
przy kominku ona, po turecku.
Błogostan
w jakimś nienasyceniu.
Ciepło zlizuje dzień
rozpalając policzki,
stopy w śmiesznych skarpetkach
(od niego).
Od rana bolała ją głowa
przez lawendę,
wsuniętą pod tamten kilim
tkany motylami.

Teraz nigdzie nieśpieszno,
w oknie czarny las.
Wzrok tańczy z ogniem
trzymając go na uwięzi,
szczapy stękają ostatnią modlitwę.
Prometeuszu,
dzięki za ogień.

Myśli daleko,
w pamięci zmęczone szaleństwa,
a może by znowu razem
(płomień za płomień...)
z magicznym blaskiem
kochaniem wejść
w jesień.

[misiek_eklektyk]

.... obie wersje nawiazują do pewnych chwil magicznych, znanych posiadaczom tradycyjnych źródeł ciepła, kominków, piecy kaflowych... 'buzowanie" ognia, hipnotyczny dźwięk, taniec płomieni.... ciepło powoli wyganiajace chłód, przenikające, rozleniwiajace... uczucie bezpieczeństwa, odizolowania od zewnętrza niosącego nieznane, zimne, wrogie.... atawizmy wciąż w nas obecne... kiedy jeszcze skojarzymy to z bliskimi nam rytuałami, osobami, zwierzetami i wiążącym się z nimi poczuciem bezpieczeństwa... mamy odczucia, które ubrane w słowa czynią wiersz... reszta to tylko dodatkowe symbole....

[LCzerwosz]

A ja czytam dwie ostatnie zwrotki jako całkiem osobne wiersze. w ten sposób te dwa obrazy zadziałają po swojemu.

Pierwsza zwrotka mniej ciekawa. Pominąłbym słowo skulony, wystarczy chłód jak pies, jednak i tego nie jestem pewien, dlaczego tak widzisz wieczór latem, lato za oknem - ciepło, wewnątrz jest kominek, widać jednak wieczór chłodny, jednak jej to nie szkodzi nic.
Błogostan w jakimś [jest] nienasyceniu - czy to sprzeczność?. Dla mnie błogostan bliższy jest przesytowi.
Ciepło zlizuje dzień rozpalając policzki - tu myśl erotyczna, jednak nic z tego, bo dalej zauważasz tylko śmieszność skarpetek i tłumaczysz się bólem głowy od rana. Ja nie prowokuję, aby z tego zrobić erotyk, jednak coś się zaczyna, wszak lizanie nie jest całkiem obojętne emocjonalnie, chyba, że specjalnie dla ochłody. Ale tu nie ma to miejsca - policzki rozpalone są tym ciepłem. Ja rozumiem, to tylko płomienie, nie on, ale potem jest i taniec.

W drugiej zwrotce ładne jest podziękowanie. Taniec wzroku z ogniem zaciekawia, ale na niczym się kończy, bo to taniec na uwięzi, bez szans na szaleństwo. Taka mała sprzeczność.

W ostatniej zwrotce rozwiązałby problem nawiasu, który nie jest potrzebny, jeśli to dasz komuś do przeczytania lub sama, to jak zinterpretujesz nawias, odwrócisz se do publiczności i mrugniesz okiem że to twoje razem to znaczy płomień za płomień, czyli handel wymienny - ja mu dam, on mi da, przepraszam za to uproszczenie.

I w ogóle pozwoliłem sobie na interpretacje poza, ja bym przemyślał i napisał trzy.

[Panterka]

piekna obrazowość ... fajnie sie czyta i widzi .... w czym rzecz <img> <img>

[elle]

[quote=""LCzerwosz""]A ja czytam dwie ostatnie zwrotki jako całkiem osobne wiersze. w ten sposób te dwa obrazy zadziałają po swojemu.

Pierwsza zwrotka mniej ciekawa. Pominąłbym słowo skulony, wystarczy chłód jak pies, jednak i tego nie jestem pewien, dlaczego tak widzisz wieczór latem, lato za oknem - ciepło, wewnątrz jest kominek, widać jednak wieczór chłodny, jednak jej to nie szkodzi nic.
Błogostan w jakimś [jest] nienasyceniu - czy to sprzeczność?. Dla mnie błogostan bliższy jest przesytowi.
Ciepło zlizuje dzień rozpalając policzki - tu myśl erotyczna, jednak nic z tego, bo dalej zauważasz tylko śmieszność skarpetek i tłumaczysz się bólem głowy od rana. Ja nie prowokuję, aby z tego zrobić erotyk, jednak coś się zaczyna, wszak lizanie nie jest całkiem obojętne emocjonalnie, chyba, że specjalnie dla ochłody. Ale tu nie ma to miejsca - policzki rozpalone są tym ciepłem. Ja rozumiem, to tylko płomienie, nie on, ale potem jest i taniec.

W drugiej zwrotce ładne jest podziękowanie. Taniec wzroku z ogniem zaciekawia, ale na niczym się kończy, bo to taniec na uwięzi, bez szans na szaleństwo. Taka mała sprzeczność.

W ostatniej zwrotce rozwiązałby problem nawiasu, który nie jest potrzebny, jeśli to dasz komuś do przeczytania lub sama, to jak zinterpretujesz nawias, odwrócisz se do publiczności i mrugniesz okiem że to twoje razem to znaczy płomień za płomień, czyli handel wymienny - ja mu dam, on mi da, przepraszam za to uproszczenie.

I w ogóle pozwoliłem sobie na interpretacje poza, ja bym przemyślał i napisał trzy.[/quote]


Z niektórymi uwagami zgadzam się i dziękuję :). Wyrzucam " skulony ". Rozpalanie policzków przez lizanie języków ognia, nie musi zaraz mieć erotycznego podtekstu, tylko zwykły , fizyczny. Ciepło rozgrzewa. Dlatego też " śmieszne skarpetki " tylko przypominają jego. Zwyczajnie, nosi je czasem. " Błogostan w nienasyceniu" być może trąci sprzecznością, ale miałam na myśli, iż niby jest, ale czegoś w nim brakuje do pełni, bowiem cały dzień odczuwa niepokój. Brak tamtych chwil z nim. O tym świadczy też kilim, który również z jego osobą kojarzy się. Ogień na uwięzi, bo przecież żadne szaleństwo ją już nie czeka. To wieczór wspomnień, w ostatnim dniu lata i marzenie, żeby znowu jak kiedyś, razem...ale może nie mam racji.


Ogień i nostalgia

Za drzwiami lato
w pożegnalnej, wieczornej odsłonie,
chłód jak pies na progu,
przy kominku ona, po turecku.
Błogostan
w jakimś nienasyceniu.
Ciepło zlizuje dzień
rozpalając policzki,
stopy w śmiesznych skarpetkach
(od niego).
Od rana bolała ją głowa
przez lawendę,
wsuniętą pod tamten kilim
tkany motylami.

Teraz nigdzie nieśpieszno,
w oknie czarny las.
Wzrok tańczy z ogniem
trzymając go na uwięzi,
szczapy stękają ostatnią modlitwę.
Prometeuszu,
dzięki za ogień.

Myśli daleko,
w pamięci zmęczone szaleństwa,
a może by znowu razem
płomień za płomień
z magicznym blaskiem
kochaniem wejść
w jesień.