Wszystkich Świętych

[ponury jerzy]

Pomniki dzisiaj wyczyszczone,
Przykryte kwiatów kolorami.
Tysiące zniczy wokół płonie,
Cofa się w czasie nasza pamięć.

Przesuwa bliskich przed oczami,
Radosne chwile i cierpienia
I zdaje się, że znów są z nami,
A przecież ich już tutaj nie ma.

Myślę: czy nie ma ich naprawdę,
Bo nieraz kiedy się odwracam,
To mam wrażenie, że zobaczę
Jak z dali patrzy na mnie tata.

I wiem, że żyje, gdzieś istnieje,
Wierzę, że został w niebo wzięty.
Kiedyś go spotkam, dziś westchnienie,
W ten dzień zadumy: „Wszystkich Świętych”...

[Fred]

[quote=""ponury jerzy""]nieraz kiedy się odwracam,
To mam wrażenie, że zobaczę
Jak z dali patrzy na mnie tata. [/quote]
Ten fragment przykuł moją uwagę, bo jest indywidualny, osobisty.
To co wcześniej, to po prostu wiersz okolicznościowy. Poprawny i ładnie zbudowany, ale taki, jaki mógłby bodaj każdy napisać kto przyzwoicie włada piórem.
Od momentu tego Taty coś się wierszu osobistego dzieje.
Tak jest do samego końca.
:wielkie bravo:

[Mariola Kruszewska]

Fred powiedział za mnie wszystko. Tata zamiast ojciec dodatkowo pogłębia osobiste podejście i wzmaga czytelniczą empatię.

[Jan Stanisław Kiczor]

No i wszystko jasne, jak powiedzieli Emde i Fred.

[ponury jerzy]

dzięki za komentarze

czasem trzeba coś napisać na okoliczność

pozdrawiam