Frankowe gołębie

[Jan Stanisław Kiczor]

Stary Krabie. Z przyjemnością wróciłem do wspomnień i tych gołębi :ukłon: :ukłon: :ukłon:

[Mirek]

no co no co ja mam już wszyscy to i ja bo kapitalny wiersz jak stado gołębi sąsiada które lata co popołudnia nad moim domem

[stary krab]

Dzień dobry - dziś mamy piękny, słoneczny ranek, w sam raz na ptasie popisy.

Colett zobaczyła gołębie nad wiejsim domem, Irena przypomniała całe królestwo gołębi i wpisała piękny, obszerny komentarz. Dziękuję obu Paniom. Dziękuję oczywiście wszystkim paniom, i panom także, którzy czytali o Frankowych gołębiach. Niektórzy oglądali takie w naturze, a wspomnieli o dzieciństwie przy tej okazji.
I tak pomyślałem na końcu - jakże ucieszyłby się nieboszczyk stryj Franciszek, gdyby dane Mu było przeczytać ten wiersz i wasze komentarze... Niech mu słońce świeci.
A może do dziś lustruje loty i popisy gołębi współcześnie żyjących? Z tamtej strony przymyka oko na niezamierzone psoty gołębi w Krakowie, cieszy się z dziećmi, zadzierającymi głowy do góry...
Adamowi gołębie kojarzą się z wolnością. Picasso namalował gołębia pokoju. A ileż odniesień do tych ptaków znajdziemy w Starym i Nowym Testamencie! Gdyby przyjąć łącznie z synogarlicami...
:słonko:

[Fred]

[quote=""stary krab""]Gdyby przyjąć łącznie z synogarlicami... [/quote]
Takie gołębie - synogarlice siadające na drzewach z tym swoim gruuuu gruuuu gruuu były kiedyśw Poznaniu. Pewnie są nadal.

[stary krab]

[quote=""Fred""]- synogarlice siadające na drzewach [/quote] Tym się m.in. różnią od gołębi domowych. Te ostatnie, szczególnie gołębie pocztowe, nie siadają na drzewie. Tylko na dachu domu, czy też zabudowań gospodarskich, gdzie znajdują się gołębniki.
<img>

[Elfi]

Piękności wiersz. Serdeczności.

[Jolanta Kowalczyk]

Jeśli chodzi o gołębie jako ptaki i symbolikę, to mam mieszane uczucia, ale bardzo podoba mi się ta zwrotka:

jeszcze tylko solowy popis
to ten od prawdy bielszy
przekazuje
osobisty znak pokoju
duch św...
dociśnięty czarnym przyspieszeniem
uśmiercony w malinach

Również duże wrażenie robi ostatnia strofa.

Czuć solidne krabikowe pióro...

Pozdrawiam

Jola

[stary krab]

A ja pięknie dziękuję, Elfi. <img>

Jolu, komentarze twoje zawsze mnie poruszają. Nie zawiodłem się i tym razem. <img>
Dodatkowo ta symboliczna ilustracja, jest jak dopalacz i kontynuacja zarazem. Przypomniało mi się przedstawienie sprzed lat, z teatru tarnowskiego, w którym bohater Tadeusza Nowaka skacze z wieży kościoła w Odporyszowie. Drewniane skrzydła - rekwizyt tamtej inscenizacji - wykorzystywano później w cyklicznych spotkaniach niepełnosprawnych z poezją, chyba Na skrzydłach po drabinie. Krystyna Drozd (z niewidomym mężem) organizowała je wcześniej niż Anna Dymna w Krakowie.
:spoks: