help!

[Liliana]

Przebrzmiały już życzenia, szampan się wyperlił,
z nadzieją, że na lepsze może coś się zmieni
czekamy zmęczeni.

Mija dzień, jeden, drugi, radości wciąż mało,
z każdym kolejnym rokiem coraz bliżej starość,
buntuje się ciało.

Nadal chciałoby szpilki, haluks się nie mieści
i służbę wypowiada dawny wdzięk niewieści –
o wzlotach już nie śnij!

I jak tu pozytywne myśli prezentować,
kiedy się człowiek czuje jak w żałobie wdowa
i w kącie chce schować?

Albo też wzorem myszy czmychnąć pod podłogę,
bo co innego, mili, co ja zrobić mogę?
Proszę o podpowiedź!