Forum literackie Ogród Ciszy

Idąc starość przez świat,
Bożym Przykazaniem:
Licząc oddechy,
prowadząc notes, dotykając ludzi,
napotkała samotność
siedzącą w skupieniu,
spoglądajadcą w niebo.

Poszły razem w świat
trzymając się za dłonie.
I tak im mijały lata,
aż pewnego dnia
zapukaly do drzwi świerkowych.
Otworzyła babuleńka sucha niczym
kasztan na grzejniku.

Pani sama?- zapytała samotność.
Sama- odrzekla babcia.
A mąż?- dołączyła starość.
Męża nie mam- odparła babcia.
Nie poznaję pani -rzekła starość.

Babcia przysuneła się
niebezpiecznie blisko twarzy starości
i wyszeptała:
-Dlatego że osamotniona starością
zestarzałam się samotnością.

Samotność puściła dłoń starości,
grzecznie się skłoniły
i uciekły,
każdą w swoją stronę.