...Gorgoroth

[Mithril]

http://pl.youtube.com/watch?v=aFn26ntmSsg



Nie znam angielskiego i trudno mi wypowiedzieć się na temat, czy jest w tekstach profanacja, czy nie. Podobno ocierają się o spiętrzanie niedorzeczności chrześcijańskich, ale i sama religia nie jest bez cienia. Gorgoroth słucham od zawsze i nigdy nie sprawili mi zawodu emocjonalnego. Muzyka, jaką tworzą pozwala odetchnąć. Kiedy pojawili się na klipach, poczęły nasuwać się wątpliwości, czy ja nie przyklaskuję czemuś złemu? Czy nie ogarnia mnie fascynacja niezdrowym mrokiem? I stwierdziłem, że nie. Jasne, można patrzeć na ich koncerty i klipy przez pryzmat stronniczości i zgnębienia w zarodku ich twórczości. Jednak myślę, że oni mają takie samo prawo do przedstawiania siebie jak twórcy „M jak miłość” czy „Od zmierzchu do świtu”. Powyższy klip odbieram jako przestrogę. Obraz. Rzeczywisty obraz czekającego na nieprawych piekła. Trochę wyidealizowany przez kapelę, ale na taki obraz po śmierci nie za bardzo miałbym ochotę. Horrory, które cieszą się ogromnym popytem (a dobry horror nie jest zły – jak dla mnie oczywiście) bez dwóch zdań są przez większość odbiorów w całości tolerowane. Są też tolerowane przez tych, którzy ich nie oglądają. Z wyboru nie oglądają, bo np. się boją. I tu też można kierować się wyborem – mam znajomego, który tak jak ja słucha tego, co ja, czyli wszystkiego poza Disco polo, a najwięcej metalu. Kolega owy z założenia nie ogląda klipów i nie jeździ na koncerty kapel, które mogłyby go zniechęcić do ich muzyki, czyli to, co robi większość ludzi; „Bajora mogę słuchać, ale nienawidzę oglądać”, często też tyczy się to Młynarskiego i wielu innych. Mam może trochę pokićkaną duszę, która jest zabarwiona Howardem, Orwelem, Tolkienem, Mastertonem. Ale nie uciekam w tym od Sienkiewicza, Różewicza, Edgara Allana Poe czy Łysiaka. Piękno Czajkowskiego składam z temperamentem Gorgoroth i ma to swój aromat oraz smak – się rozpisałem…