Tomasz Różycki - Spalone Mapy

[telfor]

SPALONE MAPY
Dla J.B.

Pojechałem na Ukrainę, to był czerwiec
i szedłem po kolana w trawach, zioła i pyłki
krążyły w powietrzu. Szukałem, lecz bliscy
schowali się pod ziemią, zamieszkali głębiej

niż pokolenia mrówek. Pytałem się wszędzie
o ślady po nich, ale rosły trawy, liście,
i pszczoły wirowały. Kładłem się więc blisko,
twarzą do ziemi i mówiłem to zaklęcie -

możecie wyjść, już jest po wszystkim. I ruszała
się ziemia, a w niej krety i dżdżownice, i drżała
ziemia i państwa mrówek roiły się, pszczoły
latały ponad wszystkim, mówiłem wychodźcie,

mówiłem tak do ziemi i czułem, jak rośnie
trawa ogromna, dzika wokół mojej głowy.


Tomasz Różycki

[Mariola Kruszewska]

Patriotyzm, tożsamość narodowa, heroizm, pamięć - temat śliski bardziej niż skórka od banana. Błogosławieni, którzy się nie wyłożyli. Chwała Autorowi.

[telfor]

Czytałem kiedyś genezę powstania tego wiersza, pisaną przez samego autora. Wychodzi na to, ze najbardziej chodzi tu o pamięć i poszukiwanie korzeni, o potężnej wyrwie jaka się dokonała, na przestrzeni lat i w wyniku czasów (sytuacji politycznej) w jakich przyszło nam żyć. Autor szukał śladów po swojej rodzinie, lecz niewiele tego zostało. Została natura.
Jest to jeden z moich ulubionych wierszy. Tak pięknie godzi pamieć z naturą. Jest smutny choć nie ma w nim ani jednego smutnego słowa, jest bardzo blisko ludzi, choć "dziki".