Forum literackie Ogród Ciszy

Rozmowy przy paleniu ubrań

(Ubrania po umarłym sobie poradzą, ale co z książkami)


Znowu miałam atak lęku. Nicość łasiła się w dwójnasób;
kolorowy i głośny świat podszedł pod gardło.

Zawsze nasłuchuj kroków - jeśli to cisza,
przyszedłem cię pocałować.

Nie wiem co z książkami;
leżą jak zamarznięta rzeka i wyją w środku nocy.

Zamykaj pokój - usta będą udawać za dwoje.

A kwiaty? Zaczynają coś podejrzewać.

Podlewaj kiedy jeszcze śpią.
Wilgotna ziemia pozwala wierzyć w powrót.

Jak to jest, że ciągle rozmawiamy?

Nie wiem,
może to ten sam
płomień



Krzysztof Marcyjaniak

im dłużej czytam ten wiersz, tym wydaje mi się piękniejszy

przeczytałam ten wiersz na innym portalu (poetyckim zaciszu)jest piękny dlatego tutj jestem,na ten moment zabrakło mi słów,tylko milczenie...pozdrawiam gorąco,jorena

tak piękny bez dwóch zdań- zatopiłam się w wierszu i nie chce mi się wracać- :kwiat: <img>

Bo to faktycznie piękny wiersz. <img>

i jeszcze jeden wiersz tegoż autora:



Anatomia zdrady


Któregoś dnia, odkryjesz w sobie umiejętność,
bezszelestnego wspinania się po schodach,
prowadzących do taniego hotelowego pokoju.
W momencie dotknięcia mosiężnej klamki, czas zatrzyma się,
i przez nikogo niezauważony, będziesz mógł wejść,
aby bezkarnie obejrzeć z bliska ofiary oraz miejsce zbrodni.
Oto: dwa rozpalone, zastygłe na chwilę ciała,
w twojej ulubionej pozycji – na dobitną puentę. Obok r ozerw an a sukienka,
którą podziwiałeś przed śniadaniem:
„Ciągle ładnie wyglądasz, kochanie” (co z tego, że nie słuchała).
I jeszcze rozszerzone źrenice, karminowe paznokcie wbite w skórę pleców,
zmarszczki wygięte ku wschodowi
(o taak, można pogładzić włosy, zetrzeć strużkę obcej śliny; ale po co?).
Wystarczy, powinieneś już wyjść. Za kotarą zatrzaśniętych drzwi
czas wznowi ruchy frykcyjne, na parterze dojdą
do ciebie fale gorących jęków.
Ach, gdybyś był żywy, mógłbyś wrzasnąć razem z nimi,
ale teraz wolisz napisać wiersz, który zdradzi
prawdziwą Poezję.


Krzysztof Marcyjaniak