Jan Rybowicz

[Mariola Kruszewska]

Tabletki ze słów

Kogo nie boli,
ten nie pisze wierszy,
bo po co?

Wiersze piszą ci,
których boli,
tak jakby mogły one zmienić cokolwiek.

Wiersze piszą ci,
których zawiodły,
wszystkie
przeciwbólowe środki.

A więc wiersze
to dla nich
uśmierzające
tabletki ze słów.

Trudno powiedzieć
co dokładnie boli poetę,
w którym miejscu?

Ból ten
jest podobny do bólu
nogi faceta,
któremu nogę
amputowano.

Pisanie wiersza
to wysiłek poruszania
tą odciętą
nogą...

[Tomasz Kowalczyk]

Interesujący wiersz - jak na początek. Bo kto pisze wiersze?
[quote=""emde""]Wiersze piszą ci,
których boli, [/quote]

Pozdrawiam z nadzieją znalezienia w Ogrodzie Ciszy środków uśmierzających ból...

Tomek

[Anonymous]

JAN RYBOWICZ


Mój zen

Buduje się dom,
a kiedy jest gotowy,
odrzuca się rusztowania.
Rusztowania są środkiem,
ale dom - nie jest celem.
Po prostu buduje się dom.

"Wszystko płynie" - powiedziano.
Na tej opoce
buduję swój dom.

W drewnianym krzyżu - sądzę -
raczej nie mieszka Bóg.
Ale drewniany krzyż,
nie jest jedynie drewnem.


JEŚLI

Jeśli jestem poetą,
to jestem zwiadowcą
- członkiem rekonesansu,
forpoczty
wysłanej w stronę śmierci.
Która ucieka przed nami,
jak uciekający
łuk horyzontu.

Jeśli jestem poetą,
jeśli umiem pisać wiersze.
Tak jakby ktokolwiek
umiał to robić...

[Mariola Kruszewska]

Oj, jak dobrze, że ktoś podziela zainteresowanie wierszami tego pana.

[Stokrotka]

świetne !!!!!!!

[Anonymous]

No rybowicz piszę bardzo prosto ale napewno kontrowersyjnie i klarownie..siła jego słów jest ogromna, to potęga zwielokrotniona kilkunastu porstych słów...mędrzec sie wyłania z tych wierszy niewątpliwie

[Mariola Kruszewska]

Kraj odwrócony

W tym Kraju poeci udają wariatów,
pisarze - idiotów,
politycy - marionetki,
a żywi udają umarłych.

W tym Kraju mężczyzna udaje gówniarza,
kobieta - dziwkę
dzieciak - dorosłego
a zmarli tak żyją jak żywi.

W tym Kraju Odwróconym chleb jest zwykłą gliną,
wódka - trucizną
banknot - barwnym śmieciem,
i tylko przestępcy są sobą.

W tym Kraju Na Opak prawie wszyscy stoją
na granicy tak cienkiej
jak: obłęd/genialność.
Wystarczy, by zrobili jeden krok do przodu