...Marek Dunat

[Mithril]

pani Waleria odchodzi



pani Waleria z zażenowaniem sadowi się w najciemniejszym miejscu
z rzeczywistości zlizuje powietrze spuszcza napięcie z obolałych kolan
zapachowa świeca mruga zalotnie obiecując pieszczoty wszystkim myślom
niezrodzonym jeszcze zamknięciem oczu

potrącony piętą kot budzi ogon i cienie na ścianach świat za oknem jodłuje
szarością kolorów i marszczy się zawstydzony mija w półprzymkniętych oknach
otwarta klatka na próżno oczekuje lokatora
dawno już wzleciał z pola widzenia i śle Walerii pióra jak listy

cisza. pani Waleria na poręczy trzepie wspomnienia
obraz za obrazem wzdycha nic nie może przecież wiecznie trwać
nie spogląda już w lustro i odnajduje siebie w krojonej cebuli
rozpuszcza włosy nanizując na nie nuty Ravela
bolero prowadzi do wniosku otrząsa
pani Waleria zakłada biały welon otwiera okno

leci

[Mithril]

Wolność
- Marek Dunat-


józefa r. nikt nie tytułuje z dużego P.
jest on istotą zakładającą nogę
na nogę
w parku pośród porozrzucanych w trawie
opakowań po tanim
winie
szukającym absolutu w metalowym ewentualnie
szklanym pojemniku po piwie
swoje myśli wypowiada jasnobełkotliwie
językiem
prostozachrypłym od wewnętrznych
wojen kwasów żołądkowych
znajdujących się w opozycji do cieczy
z opróżnionych złudzeń
czasami szuka poezji
w szpaltach gazet służących mu
za wezgłowie
spokojnie kontemplując uniwersum
pod niebem z mostowych legarów
odpręża się
józef r. szczęściem swobody pijany.