Telefon

[Jan Stanisław Kiczor]

Telefon

Ja nie jestem proszę pani tym człowiekiem.
To pomyłka. Radzę sobie dać już spokój.
Nie ja pani ślubowałem wciąż opiekę,
To nie ze mną ten sylwester, w tamtym roku.

Bo możliwe, mam jakiegoś sobowtóra,
Co urodą, elegancją, jest mi bliski,
Lecz cóż u mnie, może pani, dzisiaj wskórać?
Ja samotny dotąd jestem, od kołyski.

Ja rozumiem. Oczarował i porzucił,
Więc współczuję. Lecz cóż nadto mogę zrobić?
Mówię jasno: coś minęło i nie wróci,
Trzeba innych, swego szczęścia, szukać drobin.

Wciąż powtarzam. Darmo pani swój czas trwoni,
Tylko własne i przebrzmiałe, słysząc echo.
Proszę więcej, do mnie nocą, już nie dzwonić
I w ogóle. Skąd u pani mój telefon?.

.