Niech zabrzmi, jak modlitwa

[Jan Stanisław Kiczor]

Niech zabrzmi, jak modlitwa

Wprowadź mnie w światy, rankiem bladym,
Trochę łąkowe, trochę leśne,
Gdzie wyrastają z ramion kwiaty,
I gdzie żyć można mniej boleśnie.

Pozwól w zielonych legnąć trawach,
Niech otulają coraz czulej,
Aby zanikła precz obawa.
Że się pieszczota łączy z bólem.

Prowadź gdzie ścieżka dzika, kręta,
Przez górskich grani śliskie progi,
Gdy gubię myśli, w mgły odmętach,
Snem swoim obdarz cichym, błogim.

Spraw aby zniknął w zapomnieniach
Natłok zebranych z lat hałasów,
Bym w ciszy pełnej nieistnienia
Zrozumiał czas. I upływ czasu.

Nieś tak jak wiatr, co rządzi listkiem,
Gdzie życie proste, bez uniesień,
I rozpoznane znaki wszystkie,
Tak swojskie, jak ta ścieżka w lesie

Nie wiem co skutkiem, co przyczyną,
Brnę wytyczonym życia skrajem
Lecz choć na przekór moim winom
Pozwól, niech z marzeń coś zostaje.

.