Forum literackie Ogród Ciszy

odnaleziona droga prowadziła sama
za ostatnim dachem pod jastrzębie skrzydła
rozczesane myśli porwał w piętrowe chmury
jak duszę Osowieja ukrzyżowaną letnim piorunem

do dziś rozmawia ze świerszczami
pozbawiona prawa ciążenia tylko licho
na szczycie przełęczy łapie skurczem
łydki i serca zamyśla wędrowców
do wewnątrz między zapach rozmarynu

woda w strumieniu bełkocze szczo czuwaty
gorąco przepraszam kamienie pamięć zbyt krótko żyła
porosły mchem uśpione w trawach kapliczki
wymodlony most i brama wprost do sadu Swysta

posiałam oczy między sędziwe śliwy i grusze
język nasiąka słodyczą kawa nie płoszy zieleni
starocerkiewnych aniołów schowanych za uchem
czas ułożył się u nóg szepcze z nami

pryjdy i wselysia w ny i oczysty ny od wsiakija skwerny i spasy,
Błaże duszy nasza.

Ojczyzna - Łemkowszczyzna :-) Pana Harasymowiczowe miejsca, moje kresowe tęsknoty I szelest cerkwi, w której roztrzepotane Anioły