Co minęło, a czym nigdy nie było

[Krystyna Morawska]

Przyszedł ten dzień,
kiedy odkryła własną drogę. Jest ostrożna.
Nie chce zbudzić ducha, który śpi w górach
i w rzece płynącej doliną. Nie zna miłości -
wierzy, że istnieje. Pragnie poczuć ciepło.

Ufnie spogląda w źrenice węża,
cokolwiek się stanie - przebaczy.
Powróci do ziemi spalonej słońcem,
gdzie wiatr i pszczoły ożywią zieleń.

Na razie przepływa przez nich zgoda,
nęci posmak dobrego, ale nie na długo.
Nasyceni, wkrótce zmienią tożsamość.