Powrót

[Krystyna Morawska]

Twoją twarz pokrywa rumieniec,
milczenie budzi niepokój.
Patrzymy z lekkim drżeniem
jak zagubione ptaki,
które przysiadły na zbyt cienkiej gałęzi.

Mogło być inaczej,
ale nadal czuję ciepły oddech
i przemieniam dni w lotne obrazy.

Gdy znikają,
muszę nakarmić wyobraźnię,
przecież po to jest tęsknota.

Patrzę na dzieło Rembrandta -
dłonie ojca tak bardzo się różnią:
przytul mnie czułą ręką, gdy karać musisz drugą.