Dzień, który rozsypał się w palcach

[Krystyna Morawska]

Światło pełne złota i purpury układa się za oknem.
Kształtem przypomina tajemnicze ludzkie kontury.

Oświetla pokój, stare meble ukryte w półmroku,
nieruchomą postać w głębokim fotelu.

Ona już wie,

że jasne źródło nie rozbije ciemności.
Zamyka księgę i odchodzi z lampą w dłoni,
by roztopić się w cieniu.

Prawdziwy świat odnajdzie poza domem.