W tunelu

[Krystyna Morawska]

Za mało w nas muzyki,
aby poczuć kołysanie dźwięków.
Żyjemy chwilą niedobrych dni,
dlatego trudniej dostrzec mądrość,
zamkniętą w milczącym rytmie.

Przemija czas.

Światło poszarzało i zgubiło głębię.
Jak łatwo można stracić nadziemską
opiekę, która ożywia, ogrzewa myśli,

a przecież wiatr i tchnienie nie osiadły
w księdze zagubionych. Wojenny świat
znowu porośnie błękitem. Wtedy pozdrowię
wszystkie ptaki w locie. Napełnię pamięć
tym co będzie - cząstką zastygłej ziemi.