Rozmowa (I)

[Krystyna Morawska]

Siedzisz przy oknie
z widokiem na smutną ulicę,
strumień światła przenika postać.
Przypominasz kobietę z obrazu Vermeera.

W tym zamyśleniu zaszłaś za daleko,
już tylko lustro pomoże odnaleźć się
w czasie - nazbyt okrutnym.

Byłam pewna, że wyrośniesz na wysoką
jodłę, jednak dojrzałaś w innym słońcu.
Długi spłacisz własną skórą.

Nie musisz myśleć moimi słowami,
lecz kiedy mówisz, odpowiadam drżeniem.