Rodzinne miasto

[Krystyna Morawska]

Są takie schody na które już nie wejdę
i nie otworzę drzwi. Coraz trudniej
utrzymać pogodną twarz. Mówiłaś,
że wszystkie okruszki są cenne.

To prawda.
Do dziś czuję w nich twoją słodycz.
Sklejam język świata z naturą,
bo chcę zachować cząstkę radości.

Ostrożnym ruchem ręki wykroję
promyk słońca, niech zakołysze
niebem i ziemią. Otworzy proste
słowo, które mówi tak wiele.

Dzień powoli gaśnie i pozostawia
złotą aurę. Jesteś, próbujesz coś
powiedzieć.

Nie musisz pytać o pozwolenie.