Piaskowy zegar

[Krystyna Morawska]

Od prawieków spoglądamy w niebo.
Na pierwszy plan wysuwa się światło.
Jednak, nie zawsze można spokojnie
szybować po białym obłoczku.

Widziałam jak słońce pociemniało
i spadła gwiazda. Zostałeś pozbawiony
życia, zamrożony w fotografii.

Zamykam oczy. Wkrótce tysiące
małych światełek wejdzie w ostatni
zakręt pamięci, który odsłoni
niezwykłe połączenie chłopca
i mężczyzny zarazem. Jeszcze raz
poczuję cytrusowy zapach skóry
nagrzanej słońcem.

Czas wiele wybacza .
To tylko ładne słowa, ale nie kończą
ludzkich spraw. Znowu znalazłam się
pomiędzy.