Iwan Bunin - Gwiazda mórz, Maryja
: wt 20 sie, 2019
Звезда морей, Мария
На диких берегах Бретани
Бушуют зимние ветры.
Пустуют в ветре и тумане
Рыбачьи черные дворы.
Печально поднят лик мадонны
В часовне старой. Дождь идет.
С ее заржавленной короны
На ризу белую течет.
Единая, земному горю
Причастная! Ты, что дала
Свое святое имя морю!
Ночь тяжела для нас была.
Огнями звездными над нами
Пылал морозный ураган.
Крутыми черными волнами
Ходил гудящий океан.
Рукой, от стужи онемелой,
Я правил парус корабля.
Но ты сама, в одежде белой,
Сошла и стала у руля.
И креп я духом, маловерный,
И в блеске звездной синевы
Туманный нимб, как отблеск серый,
Сиял округ твоей главы.
1920
Gwiazda mórz, Maryja
Tam, gdzie Bretanii dzikie brzegi,
Gdzie wiatr buszuje lodowaty,
Opustoszałe wśród pasm mgielnych
Stoją rybaków czarne chaty.
Smutkiem okryta twarz madonny
W starej kapliczce. Deszcz zacina
I z zardzewiałej jej korony
Na białą szatę strużką spływa.
Ty, co doznałaś ziemskich pożóg,
jedyna taka! Ty, co dałaś
Najświętsze swoje imię Morzu!
Noc niełaskawa była dla nas.
Mroźny huragan ponad nami
Rzucał błyskawic ognie srogie.
Czarnymi toczył się falami
Ocean, budząc strach i trwogę.
Starałem się kierować statkiem,
Choć dłonie z zimna były drętwe.
Ty zeszłaś do mnie w białej szacie
I ster ujęłaś w swoje ręce.
Mój, słabej wiary, duch rósł w siłę.
I tam, gdzie widniał nieba granat,
Nimb z bieli mgielnej zobaczyłem,
Jak wokół głowy twojej jaśniał.
На диких берегах Бретани
Бушуют зимние ветры.
Пустуют в ветре и тумане
Рыбачьи черные дворы.
Печально поднят лик мадонны
В часовне старой. Дождь идет.
С ее заржавленной короны
На ризу белую течет.
Единая, земному горю
Причастная! Ты, что дала
Свое святое имя морю!
Ночь тяжела для нас была.
Огнями звездными над нами
Пылал морозный ураган.
Крутыми черными волнами
Ходил гудящий океан.
Рукой, от стужи онемелой,
Я правил парус корабля.
Но ты сама, в одежде белой,
Сошла и стала у руля.
И креп я духом, маловерный,
И в блеске звездной синевы
Туманный нимб, как отблеск серый,
Сиял округ твоей главы.
1920
Gwiazda mórz, Maryja
Tam, gdzie Bretanii dzikie brzegi,
Gdzie wiatr buszuje lodowaty,
Opustoszałe wśród pasm mgielnych
Stoją rybaków czarne chaty.
Smutkiem okryta twarz madonny
W starej kapliczce. Deszcz zacina
I z zardzewiałej jej korony
Na białą szatę strużką spływa.
Ty, co doznałaś ziemskich pożóg,
jedyna taka! Ty, co dałaś
Najświętsze swoje imię Morzu!
Noc niełaskawa była dla nas.
Mroźny huragan ponad nami
Rzucał błyskawic ognie srogie.
Czarnymi toczył się falami
Ocean, budząc strach i trwogę.
Starałem się kierować statkiem,
Choć dłonie z zimna były drętwe.
Ty zeszłaś do mnie w białej szacie
I ster ujęłaś w swoje ręce.
Mój, słabej wiary, duch rósł w siłę.
I tam, gdzie widniał nieba granat,
Nimb z bieli mgielnej zobaczyłem,
Jak wokół głowy twojej jaśniał.
