Forum literackie Ogród Ciszy

Wyznanie

Zacałowana, oczarowana,
Z polnym wiatrem zaślubiona,
Tyś miłością zniewolona,
Drogocenna pani moja!

Nie wesoła i nie smutna,
Jakbyś prosto z nieba spadła,
Tyś jak piosnka moja ślubna,
Jak szalona moja gwiazda.

U twych kolan się pochylę
I obejmę dłońmi mocno,
Będzie łez i wierszy tyle,
Że cię sparzą swoją mocą.

Liczko ku mnie zwróć północne,
Pozwól wniknąć w oczu głębię,
W te brwi czarne, w te brwi wschodnie,
W na półnagie twoje ręce.

Co przybędzie – nie ubędzie,
Co nie spełni się – przepadnie…
Czy ty płaczesz, piękne dziewczę?
Czy to mi się tylko zdaje?


Признание

Зацелована, околдована,
С ветром в поле когда-то обвенчана,
Вся ты словно в оковы закована,
Драгоценная моя женщина!

Не веселая, не печальная,
Словно с темного неба сошедшая,
Ты и песнь моя обручальная,
И звезда моя сумашедшая.

Я склонюсь над твоими коленями,
Обниму их с неистовой силою,
И слезами и стихотвореньями
Обожгу тебя, горькую, милую.

Отвори мне лицо полуночное,
Дай войти в эти очи тяжелые,
В эти черные брови восточные,
В эти руки твои полуголые.

Что прибавится - не убавится,
Что не сбудется - позабудется...
Отчего же ты плачешь, красавица?
Или это мне только чудится?

1957 г

Liliana pisze:Pozwól wniknąć w oczu głębię,
W te brwi czarne, w te brwi wschodnie,
W na półnagie twoje ręce.

Piękny fragment...