Olga Rodionowa - Pod naszym starym, zmęczonym, ostygłym niebem…
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Dziś przypada 27 rocznica śmierci Agnieszki Osieckiej. Oto tekst Olgi Rodionowej napisany z inspiracji wierszem Agnieszki Osieckiej "Ach, panie, panowie”. Muzykę skomponował Siergiej Truchanow. Śpiewa Lidia Czeboksarowa. Poniższy przekład - mój.
Pod naszym starym, zmęczonym, ostygłym niebem…
„Ach, panie, panowie,
Czemu ciepła nie ma w nas…”
Pod naszym starym, zmęczonym, ostygłym niebem
Wszystko jest inne: podwórka, domy, – panowie –
Sklepy, piekarnie, pachnące świeżym chlebem,
Galicz na starej płycie, i bzy w parowie.
Coś szepczę, mruczę i każde zaklinam słowo,
Albo i wszechświat – lecz tego nikt nie słyszy:
Deszcz, poczekawszy, zaczął spływać na nowo
W jazzowym rytmie na stary dach kamienicy.
Czemu, panowie, patrzycie chłodno, bezdusznie,
I odchodzicie w dal, błyszcząc okularami?
Nie pamiętacie, jak rozkwitały kałuże,
Rozbryzgiwane kobiet pantofelkami?
Z powleczonego niebieską emalią raju
Nie widać wcale, panowie, ni gwiazd , ni okien,
Tylko w piszczałkę stuknięty anioł - grajek
Dmucha i bawi się posiwiałym lokiem.
Dmuchaj, mój złoty, pieść dźwięki podniebieniem,
I łzy swe wplataj w deszczowej nocy krople,
Ej, spójrz na ziemię, spójrz – sama tutaj jestem,
Dziś nie ma drugiej takiej, jak ja, samotnej.
Под нашим старым, усталым, остывшим небом...
«Ах, пани, панове,
Тепла нет ни на грош…»
Под нашим старым, усталым, остывшим небом
Все изменилось, панове, — дворы, бараки,
Запах пекарни, очереди за хлебом,
Галич на старой плёнке, сирень в овраге.
Что-то шепчу, бормочу, заклинаю слово
Или пространство — я и сама не слышу:
Дождь, переждав, обрушивается снова
Ритмами джаза на нашу ветхую крышу.
Что ж вы, панове, глядите все суше, глуше,
Что ж вы уходите, тускло блестя очками?
Разве забыли, как расцветали лужи,
Вдрызг разбитые женскими каблучками?
А на эмалевом синем чертоге рая
Больше не видно, панове, ни звёзд, ни окон,
Только чокнутый ангел ещё играет
В дудку, да чешет свой поседевший локон.
Дуй, золотой, ласкай мелодию нёбом,
Слёзы вплетая в дождь, зарядивший к ночи.
Эй, посмотри же вниз — я стою под небом
Всех одиноче, свет мой. Всех одиноче.
Pod naszym starym, zmęczonym, ostygłym niebem…
„Ach, panie, panowie,
Czemu ciepła nie ma w nas…”
Pod naszym starym, zmęczonym, ostygłym niebem
Wszystko jest inne: podwórka, domy, – panowie –
Sklepy, piekarnie, pachnące świeżym chlebem,
Galicz na starej płycie, i bzy w parowie.
Coś szepczę, mruczę i każde zaklinam słowo,
Albo i wszechświat – lecz tego nikt nie słyszy:
Deszcz, poczekawszy, zaczął spływać na nowo
W jazzowym rytmie na stary dach kamienicy.
Czemu, panowie, patrzycie chłodno, bezdusznie,
I odchodzicie w dal, błyszcząc okularami?
Nie pamiętacie, jak rozkwitały kałuże,
Rozbryzgiwane kobiet pantofelkami?
Z powleczonego niebieską emalią raju
Nie widać wcale, panowie, ni gwiazd , ni okien,
Tylko w piszczałkę stuknięty anioł - grajek
Dmucha i bawi się posiwiałym lokiem.
Dmuchaj, mój złoty, pieść dźwięki podniebieniem,
I łzy swe wplataj w deszczowej nocy krople,
Ej, spójrz na ziemię, spójrz – sama tutaj jestem,
Dziś nie ma drugiej takiej, jak ja, samotnej.
Под нашим старым, усталым, остывшим небом...
«Ах, пани, панове,
Тепла нет ни на грош…»
Под нашим старым, усталым, остывшим небом
Все изменилось, панове, — дворы, бараки,
Запах пекарни, очереди за хлебом,
Галич на старой плёнке, сирень в овраге.
Что-то шепчу, бормочу, заклинаю слово
Или пространство — я и сама не слышу:
Дождь, переждав, обрушивается снова
Ритмами джаза на нашу ветхую крышу.
Что ж вы, панове, глядите все суше, глуше,
Что ж вы уходите, тускло блестя очками?
Разве забыли, как расцветали лужи,
Вдрызг разбитые женскими каблучками?
А на эмалевом синем чертоге рая
Больше не видно, панове, ни звёзд, ни окон,
Только чокнутый ангел ещё играет
В дудку, да чешет свой поседевший локон.
Дуй, золотой, ласкай мелодию нёбом,
Слёзы вплетая в дождь, зарядивший к ночи.
Эй, посмотри же вниз — я стою под небом
Всех одиноче, свет мой. Всех одиноче.
wiem, że nic nie wiem, ale staram się dowiedzieć,
-
Tomasz Kowalczyk
- Administrator
- Posty: 4451
- Rejestracja: wt 10 cze, 2014
Dziękuję, Lilu! Nie tylko za piękne przekłady, ale również za wykład z literatury.
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Każdy jest kowalem własnego losu. Nie każdy Kowalczykiem.
