List IX do C. A.

[Latima]

Już nie piszę wierszy, pan odpłynął
w mgłę, dokąd nie dociera mój głos, bo ile
można wymazywać pamięć. A młodość?
Zarosły drzewami pobocza, więc proszę
spojrzeć na opadające liście, na każdym
ślad zostawiony przez przebrzmiałe lato.
Inne ławki w parkach, inaczej stawiam stopy.
Nieostry wzrok utrudnia widzenie, a my,
zawstydzeni, chcemy przywołać tamte
uniesienia, jakby czas był rzeką płynącą
od morza. Ta dziewczyna tego nie wie,
spokojnie pali papierosa, który mnie już
szkodzi na serce, co łomocze nieco wolniej.

A pan, pan chce do Paryża.

Kupiony bilet smętnie czeka w szufladzie,
jednak wiem. Już się nie odważę, chyba,
że przyjedzie pan sześciokonnym zaprzęgiem
i rozświetli wszystkie stare uliczki. Wtedy
włożę czerwoną sukienkę i koronę, aby nocą
być królową zrzucającą bucik na szczęście.
Dlaczego pan się śmieje? Sam pan nie może
niczego przyrzec, przecież zapomniał pędzli
w puszce ochry w kolorze moich włosów.

A Paryż był blisko, może zbyt blisko?