W mieście hazardu

[Latima]

Nad Monaco wschodzi słońce,
rzeźbi palce piaskom, wiatr zdmuchuje
echo niesione przez fale, łowi ciszę.
Idę daleka, samotna, w sukni malowanej
twoją wyobraźnią. W kruchej muszli ukryłam
znajomy głos, potrafił śpiewać najpiękniejszą
melodię zagubionych wydm, ku którym
chcieliśmy biec, trzymając się za ręce.

Nie spotkam ciebie na wybrzeżu. Zła wróżka
zmotała los, nie pomogą zaklęcia, nad miastem
noc snuje pajęcze nici. I tak niewiele zostało.

Jutro wyjadę, zamknę w szumie miasta
ostatnie spojrzenie, w śladzie na bruku
zapisany wiersz. Przewoźnik od marzycieli
czeka, czas na mnie. Skończona gra.