Nigdy nie odchodzimy *

[Latima]

Umieraliśmy na schodach katedr
chronieni witrażami, a święci
słyszeli pogańskie zaklęcia,
które bezbożnie odbijały się od szkła.

Wmodliłeś w moje włosy gorączkę,
fontanna
układała litanię ze spadających kropel.

To było nasze miasto,
tworzone za dźwiękoszczelnymi ekranami.

Dzień wschodził pełną nabożeństwa prośbą
o miłość tak niespodziewaną,
że siwe gołębie unosiły ją ponad kościoły.

Szeptałam – niech wyschną kielichy z winem,
niech stanie się cud przemienia wody w krew.

Ślepy los
otwierał się na zagubionych.