Forum literackie Ogród Ciszy

Na dalekiej północy wyrzeźbiliśmy
w śniegu miłość, aby zastygła na sto długich lat.

Zasłuchani w pieśń kry, pękającej od ciężaru,
idziemy po przeznaczenie
odczytywane przez Eskimosów – wielkich
wróżbitów.
Srebrny renifer prowadzi nas w góry, gdzie umierali
porzuceni starcy i szybkonogie godziny.
Zszarzałe kości straszą, mówią to, przed czym
wzdryga się myśl – o mijaniu.
Na szczycie igloo. W nim ukryta przyszłość,
ale mój wzrok już z trudem rozpoznaje sylwetkę,
a twój słuch gubi wypowiadane słowa.
Co wędrówka uczyniła z naszym ciałem,
nawet cienie takie niewidoczne.

Zza horyzontu rozbłysło światło. Podaj rękę,
razem otworzymy drzwi.