coraz trudniej budować

[Bożena]

most
łatwiej burzyć
odkładam kamienie w coraz wyższy stos
piętrzą się równomiernie
zapracowały na odrzucenie

krzyczę coraz słabiej
o obojętność rozbijają się słowa
a myśli nie przebijają ścian
pozorne rozmowy
udawane milczenia

przecież świat się nie zmienia
tak szybko jak pogoda
wołam
coraz ciszej w udręce zmysłów
w pułapce niewoli
jestem
wciąż jeszcze jestem
choć już wpół uśpiona