Wiosna

[Gloinnen]

Rosochata wiedźma
wciąż niesyta łaknie pękających lodów;
w bruzdach na poddaszach, zgrzybiała
hoduje zieloną pleśń.
Wypija ziemistymi nozdrzami
żabie deszcze. Nie pamięta swojego początku,
pierwszego wróbla
na straży pod tarniną.
Siwe kłaki obrastają kałuże
wiatr marszczy brwi niedołężnym chodnikom
a ogródki skopane
boleśnie kulą się pod słońcem.

Ostrożnie ją nieś i mów o niej
jeszcze ciszej zanim rozsypie się
ptasie gniazdo
na łąkach
spłoną warkocze
i pękną nabrzmiałe oskołą chmury.