Heksametr antyczny

[Jan Stanisław Kiczor]

heksametr antyczny
(gr. heksámetron)


w poezji staroż. miara wiersza numerycznego, będącego układem wersów dzielonych na 6 stóp, czyli regularnych cząstek o ustalonej postaci sylabiczno-iloczasowej. Wers, zawierający zespoły sylab długich (-) i krótkich (U), składał się z 4 stóp daktylicznych (-UU) niekiedy zastępowanych spondejem (- -), piątej zawsze daktylicznej oraz szóstej będącej trochejem (-U) lub spondejem. Wers h.a. zawierał stały podział wewnętrzny, najczęściej w obrębie trzeciej stopy, a kolejne jego zapisy tworzyły układ stychiczny lub stroficzny. Kunsztowna forma h.a. występuje w eposie Homera oraz elegiach, hymnach i epigramatach Kallimacha.





Źródło: Słownik Encyklopedyczny JĘZYK POLSKI Wydawnictwo Europa